Hilton Hotel

“Hilton Hotel” schreef ik op het papiertje waar ik moest aangeven alwaar ik zou gaan verblijven na mijn aankomst in Bangkok. Je kent die kleine papiertjes wel waar je een hoop onzin op moet invullen voordat je het land binnenkomt. Het nut van deze kaartjes kun je ter discussie stellen maar nu maar even niet. Natuurlijk verbleef ik niet in het Hilton maar waar dan wel was voor mij een grote verassing. Normaliter boekte ik altijd een logeeradres voordat ik naar de nieuwe locatie vertrok, maar deze keer vertrouwde ik erop dat Frank een leuk adresje zou hebben. Inderdaad, na twee en halve maand na het afscheid op Schiphol zouden we elkaar hier weer treffen en de laatste 2 weken samen een beetje door Thailand trekken.
Gelukkig is de douane in Thailand niet te vergelijken met die van Australië en dus stond ik na het oppikken van mijn rugzak al snel buiten alwaar een grote menigte taxichauffeurs mij een ritje wilde aanbieden. Echter was Frank, die me zou ophalen, in geen velden of wegen te bekennen. Gelukkig bracht een blik op mijn telefoon uitkomst. Een smsje van hem vertelde me dat hij me bij de ‘meeting point’ zou opvangen. Het was goed elkaar weer te zien en onder het genot van een overheerlijke kouwe Freddy hebben we ter plekke even bij gekletst. Het ‘Hilton’ bleek een aardig onderkomen te zijn midden in de stad net achter de meest beroemde straat van Bangkok, Khaosan Road. De begroeting door het personeel was zoals overal in Thailand erg hartelijk. Nog even zijn we die beroemde straat ingelopen om even de sfeer te proeven maar niet lang daarna was ik blijk dat ik in mijn mandje lag. Gelukkig dit keer geen stapelbed!
Als een ouwe rot in het vak heeft Frank als gids mij de volgende dag meegenomen de stad in. Hij was natuurlijk al ruim een week hier en heeft zich goed kunnen oriënteren. Via kleine straatjes en grote pleinen bezochten we de highlights van Bangkok. Het koninklijk paleis natuurlijk, de liggende gouden Boedha en nog zowat meer van deze tempels. Als het om het Boedisme gaat verbaas ik me hier keer op keer. Ondanks dat veel mensen hier geen cent te makken hebben staan er overals naast de tempels en beelden kastjes waarin telkens weer een hoop geld verdwijnt. Blijkbaar is het geven van geld een soort offer maar ik moet me er nog es in gaan verdiepen, want ik snap van deze religie nog helemaal niks. Respect is er alom voor de monniken die hier in hun oranje gewaden rondlopen. Wat ze doen, wat ze mogen of juist niet is ook niet duidelijk want sommige zie ik ‘gewone’ dingen doen: sms’en, telefoneren en roken. Dus volgens mij is het niet heul erg moeilijk om monnik te zijn bij de boedha’s. En 1 voordeel heb je dan wel: Er dan altijd wel een plekje gereserveerd voor je op de boot of bus. Als je in Bangkok bent en je loopt een beetje door de straten te wandelen dan ontkom je niet aan de honderduizenden standjes en karretjes waar je iets te eten kunt kopen. Het is vaak niet te raden wat de gerechten allemaal zijn maar ik heb wel een paar keer mijn wenkbrauwen moeten fronzen. Naast deze ‘eetgelegenheden’ zijn er ook de even zo vele winkeltjes. Dit alles in het kwadraat kom je tegen in Chinatown. Die hadden we voor de tweede dag bewaard.
Na het ontbijt de volgende ochtend zijn we eerst met de boot helemaal naar Pier 30 gevaren. Na een bakkie koffie (die wel met zorg maar ook traag werd gemaakt) hebben we even het winkel- en marktgebied daar rond gesnuffeld. Zo te merken was het hier wat minder toeristisch. Terug op de boot en naar Pier 4 waar Chinatown naast ligt. In elke grote stad in de wereld heb je wel een Chinatown maar deze hier in Bangkok schijnt 1 van de grootste te zijn. Nou, we hebben de hele middag door de nauwe, smalle, raar riekende steegjes gelopen en ik heb niet de indruk dat ik 10% gezien heb. Winkeltjes die hun waar tot in de nok van hun toko hebben op gestapeld. Mannen op steekkarretjes die daar nog wat bij doen. Brommertjes die walmend door de menigte proberen te rijden, oude dametjes die met hun mondkapje voor het eten voor andere mensen proberen klaar te maken. Wat een logistieke nachtmerrie, zeg. Ik heb de indruk dat er alleen maar meer ‘rotzooi’ bij komt dan er überhaupt verkocht wordt. Voorraadbeheer is hier nog niet uitgevonden en telkens weer vraag ik me af of de mensen een inkomen hieruit kunnen verkrijgen. Tijdens onze wandeling kwamen we nog twee jonge dames uit Oss tegen. Ilse en Robin, twee no-nonsense meiden die te lui zijn om te gaan studeren en dus maar met behulp en sponsoring van oma (het zijn twee nichtjes)een wereldreisje aan het maken zijn, waren ook op verkenning en dan met name op eetgebied. Ze zeiden als van alles geproefd te hebben en nog steeds niet ziek zijn geworden. Vooral Robin was degene die hier initiatieven toonde en ze liet zich ontvallen dat ze niet voor niets al 10 kg was aangekomen sinds ze haar reis begonnen was. Insecten was iets wat ze nog niet geprobeerd had maar dat ging zeker gebeuren. Met z’n vieren zijn we verder het doolhof in getrokken en op de enorme bloemenmarkt namen we tegen vijven afscheid.
Na ons bezoek aan Chinatown hebben we vlak bij ons hotelletje een overheerlijk olifantje (Chang Bier) op een terras gedronken. Heerlijk om de dag even door te nemen en uiteraard ook kijken naar al die mensen die aan je voorbij komen. Veel backpackers, bedelaars en lokale mensen uiteraard maar ook zo nu en dan een hele westerse familie met (kleine) kinderen die blijkbaar tijd gevonden hebben om de stad te bezoeken. In het voorbijgaan van al deze mensen kwamen de twee dametjes Ilse en Robin ook weer voorbij. Toch een kleine wereld in deze grote stad. We hebben nog een hele gezellige en amusante avond met ze gehad.