In memory

Een van de reden om naar het zuiden van Thailand af te zakken was wel de Tsunami van 2004. Dat klinkt misschien gek maar ik zal het even uitleggen. Een goeie vriendin en collega van ons, Annemarie, is hier in Thailand tijdens dat natuurgeweld omgekomen. Destijds wist ik via het werk dat er een monumentje zou zijn en dat wilde we graag van dichtbij bekijken. Ik wist ook nog dat het in de buurt van Phuket moest zijn en na wat gepuzzel en ge’google’ op internet kwam ik er achter dat Annemarie op Ko Phi Phi om het leven was gekomen. Dus daar moesten we naar toe. Gelukkig lag dit eilandje, 45 km ten zuiden van Phuket, al in ons reisschema. We hadden al vaker van Ko Phi Phi gehoord en het moest toch wel een van de mooiste eilanden van Thailand zijn. Na drie overheerlijke en superdeluxe dagen in het Twin Palms hotel te zijn geweest vertrokken we dus met de boot voor een 2 uur durende overtocht naar Ko Phi Phi.
De aankomst was heerlijk chaotisch. Alle opvarenden wilde van boord en die nieuwe klanten wilde al aan boord komen. Op een smalle valreep gaat dat niet helemaal goed. Wel grappig om naar zo’n situatie van een afstand te bekijken. Oh ja, of we ook nog even bij aankomst 20 bath pp wilde betalen om Ko Phi Phi schoon te houden. Nou ja, die 50 eurocent kan er wel af hoor. Verschillende mensen wilde ons helpen een onderkomen te vinden maar ook dat hadden we wederom via het internet al geregeld. Gezien het aanbod aan onderkomen is reserveren niet echt nodig, is mijn indruk. Onze navraag waar ons hotel was en of we een taxi konden krijgen werd weggewuifd. Hoezo taxi, er is hier bijna geen gemotoriseerd verkeer te bekennen en het het hotel ligt ongeveer 10 minuten lopen van de haven. Inderdaad, erg groot is het hier niet. Het eiland ademde direct een relaxed sfeertje uit. De vele steegjes die ook hier weer aan weerzijden door vele winkeltjes en barretjes bezet werden liepen voornamelijk jonge mensen. Ze waren net op weg van of naar het strand of zochten nog een onderkomen met hun rugzak nog op hun nek. Na even zoeken hadden we ons hotel toch gevonden: een wat verouderd hotel waar de glans al een paar jaar verdwenen is. Toch wel grappig om in zo’n klein hutje te zitten die zo stijl tegen de bergwand aan gebouwd is. Traplopen blijft goed voor de boven benen.
De volgende dag hebben het hele ‘bewoonbare’ deel van Ko Phi Phi afgestruind. Het hele eiland zit een beetje raar in elkaar. Eigenlijk zijn het twee eilanden waarbij een grote zandbank de twee eilanden aan elkaar verbind. Het is ook alleen die zandbank die ‘bewoonbaar’ is. De rest zijn steile en zo goed als onbewoonbare delen. De zandbank beslaat grofweg 1000 bij 500 meter en dus niet heel erg groot. Hoe idyllisch het eiland ook vanaf de boot en in eerste instantie ook lijkt, als je een paar rondjes hebt gelopen slaat dit voor wat mij betreft behoorlijk om. Stinkende open riolen, overal ligt het vuil op straat of in de bosjes. Uiteindelijk waren we dus op zoek naar het monumentje van Annemarie en alle andere mensen die hier het leven lieten. Navraag bracht ons eindelijk bij een receptie van een hotelletje die ook het Princess hotel behartigde. Grote delen van dat hotel waren nog steeds niet gerestaureerd en eigenlijk was het nauwelijks operationeel. De jongedame van de receptie kon me niets vertellen over een eventueel monument, niet van het hotel zelf maar ook niet van het hele eiland. Teleurgesteld waren we, dat mag je van me aannemen. Niet alleen omdat we niets meer terug konden vinden maar ook het feit dat er niemand zich blijkbaar bekommert om het verdriet en verlies van toen. Wellicht ligt dat meer aan onze mentaliteit dan aan die van de Thai. Officiële cijfers van toen spreken van 700 doden in totaal op Ko Phi Phi maar het zullen er waarschijnlijk meer zijn geweest. Naast Annemarie is ook haar vriendin Brigitte daar omgekomen. De echtgenotes van de twee dames hebben het wel overleefd. Teruglopend naar ons hotel vonden we nog we een groot gebouw wat helemaal leeg stond. Er stond met grote letters ‘Tsunami’ op. Twee etages hoog van de grond moest dit gebouw een toevluchtsoord zijn bij een volgende Tsunami. Hopelijk hoeft het nooit gebruikt te worden. Ter ere van Annemarie, een bijzonder mens, hebben we die avond getoast. Overigens, we weten nog steeds niet wie profijt van de 20 bath pp heeft maar het eiland zelf in elk geval zeker niet! Ko Phi Phi is wel een mooi eilandje maar verre van schoon.
Na twee dagen op Ko Phi Phi werd het de hoogste tijd om weer eens verder te kijken en ons oog was gevallen op Ko Samui. Dit eilandje ligt aan de andere kant van het schiereiland van Thailand. Voor een habbekrats hadden we een vliegticket gekocht en dus was het een fluitje van een cent om daar te komen. Via de ferry, taxi, vliegtuig en als laatste weer een taxi kwamen we in ‘no time’ aan bij ons onderkomen. We deden onze intrek bij ‘Bill Resort’, een klein hotelletje aan de oostkust van Ko Samui. Dit zou ook onze laatste accommodatie zijn voordat we terug gaan naar Nederland. Dat dit onderkomen ons langer als gast had wisten we natuurlijk van te voren ook niet. Wellicht hadden we het kunnen aanvoelen want al direct bij de landing gutste het uit de hemel. Toen was het zaterdagmiddag. Vanaf die dag heeft het – met een uitzondering van 2 uurtjes op de zondagmiddag - aan 1 stuk alleen maar geregend. En regenen is 1 maar met bakken uit de hemel komen is 2 en dan nog niet zomaar ff maar gewoon de hele dag! Ik heb het nog nooit zo verschrikkelijk zien regenen als hier. Straten, riolen, putten, alles stroomt over van het water. En het komt echt overal vandaan! Als je op straat loopt dan zie je overal diverse ‘bronnen’. Natuurlijk komt het meeste uit de bergen maar ook gewoon spontaan ergens uit de grond. Of dit nu op straat is of aan het strand…… water gutst echt overal uit. Maandagmiddag begonnen we ons te realiseren dat dit fenomeen wel eens ons goed uitgekiend reisschema in de war zou kunnen brengen. Helaas hadden we niet heel veel navraag kunnen doen want al snel viel de stroom uit. En zonder stroom doet ook hier het helemaal niks hebben we intussen gemerkt. Geen licht dus ook geen internet, geen water (wc), helemaal niks. We kunnen niet eens met onze gsm bellen. Dit wellicht omdat alle kanalen richting het vaste land permanent vol zitten. Gelukkig deed sms het (meestal) nog wel, zolang de batterij het natuurlijk uit houdt! Inderdaad gelukkig want dit biedt ons nog een klein beetje de mogelijkheid om te blijven communiceren met de buitenwereld. Intussen is het hier alleen maar behelpen. Voedsel wordt snel schaarser en zeker niet vers. Wassen of douchen is er niet bij. Zelfs naar de wc gaan is behelpen. Ook qua infrastructuur wordt het slechter. Water spoelt stukken bodem weg het riool in. De golven aan het strand slaan diepe wonden. Elk resort ziet wel stukken van haar domein vernietigd worden en ook bij ons terras zien we hoe de stempels van de fundering door de golven blootgelegd worden. Scheuren die na elk uur groter worden vertellen ons dat de schade niet gering is en alleen maar groter gaan worden. Verstoken van elk nieuws proberen we maar het beste er van te maken. Via de receptie krijgen we te horen dat de wegen naar het vliegveld en haven geblokkeerd zijn door overstromingen. Of dit waar is kunnen we alleen maar aannemen. Via het thuisfront hebben we gelukkig onze vluchten 4 dagen kunnen verschuiven dus dat gaf ons wat ruimte om van het eiland af te komen. Woensdag kregen we de melding dat zelfs de Thaise Marine aan het helpen is om mensen te evacueren. Daar zouden we wel gebruik van willen maken maar hoe en waar is de vraag.
Het is nu 31 maart ergens midden op de dag en we staan in de rij bij het vliegveld om bij elke gelegenheid een vlucht te kunnen nemen. Of dit vandaag nog gaat lukken is erg onzeker. Afwachten dus. Af en toe kunnen we gebruik maken van internet en dus is het contact met de buitenwereld nu iets verbeterd. Verder gaat het met ons zelf goed. De humor is er nog steeds, lekker een beetje ouwehoeren met iedereen die ook in het zelfde (met recht) schuitje zit.
PS dank alvast voor alle (steun) berichtjes en we zijn dus nog niet thuis!!
Cheers, Frank en Carlo