Cloofing and driving

Eigenlijk wilde ik de volgende dag weer verder rijden maar concrete plannen had ik niet. Toen Tim en Danielle mij de volgende dag uitnodigde om met hen samen te gaan ‘Cloofing’ en misschien ook nog te gaan kano varen was ik al snel om. Don kwam langs om ons het plan voor de dag uit te leggen. Hij had een soort ‘Adventure paradise’ activiteiten firma en hij wist natuurlijk precies waar je op een leuke manier de dag kon doorbrengen. We zouden dus gaan ‘Cloofing’. Een bezigheid waarbij je in een rivier stroom opwaarts steeds verder de kloof intrekt. Hij had een plekje gevonden waarvan nog bijna niemand het bestaan wist. Dat zou wel wat moeten zijn, dachten we zo. Na nog wat onderhandeld te hebben kregen we daarna het Kano varen voor nop erbij…. En dat alles inclusief lunch…nou ja…daar konden we geen nee op zeggen 
Ook stelde hij voor om dan na afloop op het strand met een typische Zuid Afrikaanse braai naar de zonsondergang te kijken…. Maar natuurlijk moesten we de ingrediënten voor de braai wel zelf kopen.. Don zorgde voor de rest. Zo gezegd zo gedaan en na het inkopen in de supermarkt reden we achter een gamel golfje waarin een medewerker van Don zat Xavier genaamd die ons het cloofing zou begeleiden. Xavier was een door de zon geblondeerde jongeman van 26 die zo uit Baywatch was weg gelopen. Na 30 minuten het binnenland in te zijn gereden parkeerde we de auto en kregen de ‘wetsuits’ uitgereikt. We moesten nog een stukje lopen zei Xavier en ja hoor…nog eens 30 minuten tegen steile heuvels op en natuurlijk weer naar beneden vonden onze ‘cloof’ Met name de laatste afdaling was een heuse uitdaging.
De rivier was door de regenval de laatste week wel een halve meter hoger geworden en daardoor was ze wat minder toegankelijk dan normaal werd ons verteld. Binnen korte tijd hadden we ons ‘wetsuit’ aan en maakte Danielle al haar eerste duik in het frisse water. Niet alleen was het water fris (16gr) maar ook was het helder bruin van kleur. Dit komt door de bruine wortels van de bomen wist Xavier te vermelden. ‘Je kunt het water gewoon drinken’ vertelde hij nog maar we hadden flessen water bij ons..dus nee dank je.
Verderop de rivier konden we inderdaad via een hoge rand van wel 5 meter zo het riviertje inspringen. Langzaam zwommen en klauterden we zo verder stroom opwaarts. Bijzonder jammer was natuurlijk dat ik mijn camera niet mee kon nemen want soms waren de stroomversnellingen en watervalletjes waar we tegen in moesten worstelen prachtig om te zien…..
In sommige lagunes waar we uitkwamen lag wel een vervelende licht bruine schuimlaag op het oppervlak. Dit zou ook door de wortels van de bomen komen. Na zo’n 3 kwartier en prachtige ‘romantische’ plekjes te hebben gezien hebben we halt gehouden om een beetje op adem te komen. Doordat het water wat hoger stond dan normaal wist Xavier niet precies hoe de situatie verderop was en dus besloten om rechtsomkeer te maken. Soms was het erg lastig om via het water grip te krijgen want de stroming was best pittig. Ondanks op blote voeten en zonder helm heeft geen van ons ons bezeert. Ik kan me voorstellen dat dit soort trucs niet voor iedereen is weggelegd. We waren alle drie best ‘fit’ al zeg ik het zelf maar ik weet zeker wat er voldoende mensen hier behoorlijk moeite voor moeten doen. Rond 2 uur werd het tijd om maar weer een terug te gaan en na een behoorlijk stevige klim (Hier was mijn hartslag wel ruim boven de 150!) gingen we maar voor de lunch.
Daar aangekomen bleek dit ‘etablissement’ gesloten en moest er door Xavier geïmproviseerd worden…. Best lastig he…als je beltegoed op is 
Maar goed, het restaurantje bij het kanovaren bleek een heerlijke pizza te kunnen bakken en daar hebben we dan ook enorm van genoten na onze inspanningen.
Samuel liet alvast de kano’s in het water glijden en na onze lunch hebben we nog een heerlijk relaxed tochtje over een prachtige rivier gemaakt. Het water was als een spiegel…
Zacht glijdend door het water kwamen we langs drinkende koeien die daar in een weiland stonden…. Stomverbaasd en enigszins verschrikt deinsde de koeien zich op het hoger gelegen land…. Een komisch gezicht. Het waren overigens de enige ‘wilde’ dieren die we op onze vaarroute hebben aangetroffen 
Rond 6 uur zouden we op het strand van Buffels Bay samen komen en ja hoor.. Don en zijn vrienden stonden al op ons te wachten. Na een hartelijk wederzien begon Don aan zijn ‘braai’… Niet met houtskool…nee, eerst gewoon hout stoken en flink ook.. wachten tot het vanzelf kooltjes worden en dan kunnen we eindelijk aan de braai. Al met al duurde het ruim 2 uur voordat we aan het eten kunnen beginnen. Maar niet getreurd.. de wachttijd werd ingevuld door sterke verhalen van Don en zijn vrienden met af en toe een blik op de zee alwaar een walvis was gespot.
Die avond heb ik wederom afscheid genomen van Tim en Danielle want de volgende dag zouden onze wegen definitief scheiden…. Ik wenste Danielle heeft veel plezier want zij zou die dag ook in het diepe springen, stoer wijf dus!!!
Mijn eindbestemming lag niet zo heel ver weg de volgende dag. Maar eerst moest ik wachten totdat Jamie mijn was klaar had. Na de middag ben ik via Thesen Island verder gereden. Thesen Island is niet veel meer dan een klein schiereilandje voor de kust van Knysna waar menig rijke lui hun zomerbuitenhuisje heeft. Het is dan ook niet meer dan een plek waar vele oudere mensen vertoeven en waar de beveiliging ‘aanwezig’ is. (Niet dat je zonder die beveiliging je onbeschermd zou voelen want ik heb me toch nu toe totaal niet onveilig gevoeld.
In Wilderness aangekomen zocht ik mijn weg naar het backpackers hostel en iets buiten het toeristische stadje vond ik het. Net na een verlaten spoorlijn lag het pand, verscholen tussen het groen. Daar werd ik wederom hartelijk ontvangen ondanks dat ze mijn reservering niet hadden ontvangen. Gelukkig is het echte seizoen nog niet begonnen dus was er nog plaats genoeg voor mij. Of ik vanavond ook mee wilde eten vroeg de oudere beheerder Steve aan me. Maar natuurlijk doe ik mee… Dat scheelde me weer een ritje in de stad. Mijn slaapkamer was in een ander gebouw stammend uit 1871. Prachtig op een heuveltop gelegen alwaar je een mooi uitzicht had over het natuurreservaat. Het hele terrein ademde nostalgie, hippie en gezelligheid uit. Mooie gelegenheid om eens wat foto’s te schieten.
Op mijn rondgang trof ik Julia. De jongedame zat een beetje te borduren bij haar tentje achter op het terrein. Ik vroeg haar waarom ze niet in het gebouw sliep en ze vertelde me dat ze het niet zo op ‘samen op 1 kamer slapen had’ en een privé kamertje was haar te duur. Ze was afkomstig uit Israël en had Russisch en Portugese voorouders. Ze had mooie verhalen over andere mensen maar vertelde niet zoveel over zichzelf. Met wat doorvragen gaf ze te wel te kennen dat haar jeugd niet zo fijn was. Ze had niet zo’n bijzonder goeie ervaring met mannen. Tja.. dan is het niet zo moeilijk 1 en 1 bij elkaar op te tellen en ze eigenlijk gewoon getraumatiseerd is. Ondanks haar mooie verschijning lag er toch een donker gloed over haar heen.
Shawl zoals hij genoemd wilde worden had die avond een heerlijke maaltijd bereid en samen met een aantal gasten en werknemers zaten we gezellig aan 1 tafel te genieten van zijn kunsten. Met een drankje erbij kwamen natuurlijk algauw wat sterke verhalen naar boven…. Heerlijk om te horen. Naast me aan tafel zaten Josephine en Shaun.. Hij afkomstig uit Kaapstad maar werkend in Stockholm en zij was Zweedse, ook uit Stockholm uiteraard. Shaun liet haar eindelijk zijn geliefde Zuid Afrika zien. Na het eten hebben nog gezellig een potje Pool geschoten, al was de kwaliteit van de tafel niet bijzonder maar dat mocht de pret niet drukken. Na afscheid te hebben genomen van dit mooie stel heb ik nog een afzakkertje in de bar genomen. Daar heb ik ook Julia nog een drankje aangeboden en hoewel ze aarzelde nam ze mijn aanbod toch aan. Blijkbaar had ze haar bedenkingen tov mannen toch wat bij gesteld. We hebben nog gezellig luchtig gefilosofeerd en het bleek dat we eigenlijk niet zoveel van elkaar te verschillen.

Via kronkelwegen heb ik de volgende morgen eerst een blik geworpen op de ‘kaart van Afrika’. Een stuk land die vanaf een hoogte kon bekijken. Het stuk land was begrensd door een rivier en daardoor leek het precies op het continent Afrika. Twee oudere dames die vrijwilligers werk deden maakte er een leuk verhaaltje bij. Van deze plek overzag je ook de prachtige lagune waar Wilderness, waarvan een aantal foto’s getuige zijn. Verder was dit een dag voor reizen…. Ik wilde vandaag in Hermanus eindigen.
De mooie tuinroute gaat vanzelf over in, wat ik zal noemen, de graanschuur van Zuid Afrika. Naast velden met Struisvogel, schapen en natuurlijk ook koeien vind je er veel, heel veel graanvelden…. Aan de rechter zijde geflankeerd door de ‘Langberg’ rug…. En aan de linker zijde gaan de velden over in glooiende heuvelen me doen denken aan het landschap van het Noorder eiland van Nieuw Zeeland. De Hobbits van de ‘Shire’ zouden hier zo kunnen wonen. Aan weerzijden van de weg zie je ook veel van die – wat ik vind – van typisch Afrikaanse bomen die van die takken hebben… alsof het lijkt of er een bordje op een steeltje balanceert.
Ergens onderweg ben ik van de nationale N2 af gegaan en een ‘provinciaal’ weggetje richting Hermanus gereden. De boerderijen die je hier af en toe aantreft liggen naar mij idee wel heel ver van de bewoonde wereld vandaan. Nu kan ik me ook wel voorstellen waarom sommige lieden van zo’n boerderij zo veel op elkaar lijkt…….
Na een kleine 400 kilometer kwam ik uiteindelijk bij mijn nieuwe onderkomen aan. Ook hier werd ik weer hartelijk welkom geheten en voelde ik me ook nu weer direct thuis.