Pan American Highway

Zondag was het inderdaad de dag voor de voorbereiding van onze toer. ’s Morgens na het ontbijt kreeg ik al mn sleuteltje van de 94. Een gloednieuwe BMW GS800 met wel 4 km op de teller. Tegen elf uur stond ik dus met de brandende zon en al bijna 30 graden op de teller mijn gps standaard te monteren. En omdat Chris nogal druk was met management dingen samen met Geert heb ik ook voor hem zn gps op de fiets maar gemonteerd. Verder een relaxed dagje. Routes bekijken, nogal klein spul inkopen ed. ’s middags zijn we nog even de stad in geweest om een prepaid kaartje te kopen voor Chris. Ik heb er voor t gemak ook maar 1 gekocht want voor die 2 euro kon ik t niet laten liggen…
Laat in de middag kwamen de overigen van de reis binnen. Een ouder echtpaar die samen op 1 motor reden, nog twee vrienden en nog een getrouwd stel. Al met al erg aardige lui had ik de indruk en dat heeft zich tot nu toe ook zo bewezen. Ik moet wel toegeven dat ik niet verwacht had 1 van de jongste deelnemers te zijn. Afgezien van Chris zijn er twee of drie die jonger zijn. Maar dit mag de pret zeker niet drukken. Om alle deelnemers een beetje goed met elkaar kennis te maken had Geert het voorstel gedaan om die avond in elk geval met z’n allen uit te gaan eten en zo gebeurd het. In het prachtige Arequipa hadden een leuke tent gevonden en waren we al snel een mooie club bij elkaar.
Maandag Arequipa – Puerte Inca. 406km. Omdat we onze eerste reisdag al direct flink aan de bak moesten, hadden we besloten om lekker vroeg van start te gaan. En niet alleen daarom, ook vanwege de spits in Arequipa (ruim 1milj inwoners) was het handig om vooral op tijd te vertrekken. En zo geschiedde. Na een korte briefing van Geert en Chris reed Geert voorop en met wringen en wurgen door de zeer drukke stad, hadden we het eerste uur toch al zo’n 10km afgelegd….. Toen hoefde we nog maar 296 km….
Gelukkig was de weg na Arequipa redelijk recht toe recht aan en zoefde we moeiteloos door het droge bergachtige landschap. Van ruim 2400m zakte we langzaam af naar beneden en uiteindelijk bereikte we na het middaguur de kust. Het deel wat we toch nu toe gereden hadden deden me wel heef veel denken aan mijn herinneringen van Afghanistan. Kale bergen met een meanderende weg door de valleien afgewisseld door groene oases. En overal langs de weg vind je kleine standjes die de waar (groente/fruit) uit het gebied aanbied. Na de afslag rechts richting het noorden reden we voortaan op de alom bekende Route Pan-Americano. Deze route strekt zich uit van Alaska tot aan het zuidpuntje van Zuid Amerika. Uiteraard werd er onderweg een paar keer gestopt maar uiteindelijk kwamen we aan in het afgelegen Puerte Inca. Die was inderdaad ooit een belangrijke (natuurlijke)haven die in gebruik was bij de Incas. Dit kwam door de ligging direct aan een prachtige beschutte baai. Deze baai werd nu alleen maar bevolkt door klandizie van het kleine maar pittoreske hotelletje. Alleen de basis voorziening waren er. Geen wifi of iets dergelijk. Zelf het water van de douche was zout!
Zoals gezegd hadden we de eerste 406km er op zitten. Een flinke rit, zeker voor de eerste dag en dus was ik blijk dat ik ’s avonds in mijn mandje lag!