Tropisch paradijs en vogeleilanden

Uiteraard loop ik alweer dik achter op schema om mijn verslag te doen. Reizen in een groep maakt tijd vrij maken voor het tikwerk er niet makkelijker op. Het is natuurlijk ook een keuze om met deze mannen (en 1 vrouw) tijd door te brengen met een overheerlijke Pisco Sour (zoek het recept maar eens op) of een verfrissend biertje. Naast de 3 stellen trek ik samen met Chris meestal met onze beide doctoren Ulf en Peter op (beide bijna 72) en Rolf, de accountant die het liever heeft over wassen….. witwassen beter gezegd. Een erg prettig gezelschap. Uiteraard wordt er ook met Lars en Brit (eind zestig), Mats en Kenneth (beide mijn leeftijd) en Torsten en Assar regelmatig een praatje gemaakt.. we hebben tenslotte een gemeenschappelijke hobby! De meeste zijn eigelijk wel zeer bereisd. Met name Lars heeft in zijn werkzame leven voor een internationaal bedrijf gewerkt en heeft de meeste landen op de wereld van dichtbij gezien. Met zijn vrouw Brit trekt hij er ook samen vaak met zijn motor erop uit.
Dinsdag Puerte Inca – Nasca Een tochtje van zo’n 130 km. In vergelijk met de dag ervoor natuurlijk peanuts. De route vervolgde verder over de route Pan americano. De vele Amerikaanse zware trucks kenmerkte wel het verkeer over deze behoorlijk drukke weg. Dat is dan wel een groot verschil met de Jingle trucks in Afghanistan om maar eens wat verschillen in het land aan te geven (en er zijn er natuurlijk nog heel veel meer). En zoals te verwachten was het een drukte van belang als we weer eens door een klein stadje reden die haar bron van bestaan dankte aan al het verkeer wat voorbij raasde… Restaurantjes, auto- en vrachtwagen werkplaatsen en natuurlijk talloze souvenirwinkeltjes. Onderweg bezochten we nog een plek waar men twee fossielen walvissen gevonden had. Deze fossielen bleken nog een zeer goede staat te zijn. Het is voor mij dan maar weer de vraag hoe die walvissen hier ooit terecht zijn gekomen. De plek is dan wel niet heel erg ver van de oceaan vandaan maar toch..
De route vervolgde naar Nasca over ellelange kaarsrechte wegen door de woestijn. Regelmatig kwam je onderweg ook piepkleine ‘huisjes’ tegen van gemiddeld n halve meter hoog. Daar stond dan vaak een crucifix op en was ter nagedachtenis van een door het verkeer omgekomen familielid. Soms stonden er wel 6 naast elkaar! In Nasca aangekomen hebben alle Zweden in ons clubje een vlucht met een kleine vliegtuigje genomen om een blik te werpen over de wereld beroemde Nasca lijnen. Chris en ik besloten om geen vlucht te doen. Temeer omdat Chris deze vlucht al eens gemaakt had en vertelde me dat de tekeningen en lijnen niet echt duidelijk te zien zijn. Ik had me ook bedacht dat ik die 100dollar wel ergens anders kon besteden. De Nasca lijnen en tekeningen strekken zich over de enorm gebied uit. De tekeningen stellen vaak diverse dieren voor en de lijnen lopen kaarsrecht over vele kilometers. Deze zijn pas begin 20ste eeuw ontdekt toen men met een vliegtuig er overheen vloog. Men heeft tot op de dag van vandaag niet helder hoe de Inca’s het voor elkaar kregen om deze lijnen te maken. Het was voor hun onmogelijk het resultaat van hun eigen werk te zien. Een Duitse wiskundige Maria Reiche heeft zich bij kennismaking van dit fenomeen tot haar dood in 1995 aan onderzoek van deze lijnen gewerkt. Zij ligt nu begraven in een klein museum ter nagedachtenis van haar werk.
De dag erna was de route wederom niet zo heel ver. We reden zo’n 130km richting Ica. Ica is een grotere stad en leeft erg van het voorbij trekkend verkeer en alle wat daar mee samen hangt. Maar een kleine weg vanaf Ica bracht ons midden in een groot gebied met zandduinen en het oord Huancahina. Dit is dan ook een mooie oase zoals we die in sprookjes van Duizend en Een nacht kennen, en hier lag ook ons hotel voor die dag. Ik bedacht me zo dat het een uitstekende plek was voor een overnachting. Omdat we er op tijd waren hadden we ’s middag mooi de tijd om ook de gelegenheid te nemen om met de uitgebouwde buggy’s een duinenrit te maken. Het hotel had er zelf 2. Voertuigen die lijken op maanwagentjes, volledig in een stalen kooi gebouwd boden plaats voor 12 man. Elk hotel in deze plaats had er wel een aantal rijden en allemaal werden ze voort gedreven door een gevoerde Chevvyblok en meestal zonder uitlaat! En zo geschiedde… met veel bombarie doken we de duinen in en de buggy leek moeiteloos tegen de duinen op te kunnen rijden… Toch was het regelmatig terugschakelen voor de chauffeur want de versnellingsbak leek voor dit soort werk niet helemaal geschikt te zijn. Onderweg zijn we twee gestopt om vanaf een hoge duin met een skiboard af te dalen. Uiteraard hebben een aantal van ons hier gebruik van gemaakt en ik niet uitgezonderd. Best grappig om in plaats van de sneeuw over het zand naar beneden te suizen. Helaas zijn de pistes niet echt heel lang…. De avond besloten we om met z’n allen een paar dikke Amerikaanse pizza’s te verorberen… ook heerlijk!
Donderdag Ica(Huacachina ) – Paracas 90km
Paracas is een Nationaal natuurpark wat eigenlijk niet meer is dan een schiereiland met heul veul zand. Maar het park is niet alleen het schiereiland: Ook een groot deel van de zee en een aantal kort bijgelegen eilanden behoren daartoe. Deze dag was verassend koeler dan de dagen ervoor. Met een bewolkte lucht en zo’n 16gr gingen we op weg. Na de korte rit en ingecheckt te hebben in het hotel zijn we op de speedboot (2x200pk) gestapt en voeren we richting een aantal van deze eilanden. Deze zijn beroemd om hun vogelpopulatie. Onderweg hadden we nog het geluk om een aantal dolfijnen te spotten die vlak bij onze boot zwommen. Net als mijn vakantie met Sharon op de Azoren ook nu weer erg leuk om deze jongens te zien. Bij de eilanden aangekomen (zo’n 12km uit de kust) zagen we de enorme kolonies vogels zich op de rotsen nestelen. Ik kan me de namen ervan niet meer herinneren maar van sommige moeten er wel 300.000 van aanwezig zijn. Je kunt je voorstellen dat deze vogels ook een dikke laag mest achterlaten en dat klopt. Grote delen zijn gewoon wit van de stront. En warempel wordt deze mest door mensen ‘geoogst’ om die voor veel geld te verkopen. Blijkbaar is het van zeer goede kwaliteit.. Soms moesten een aantal plekken net boven de waterlijn plaats maken voor groepen zeeleeuwen. Vele vrouwentjes lagen te zonnen met een grote beer van een mannetje als bewaker daar tussen in. Prachtig schouwspel!.
’s Middag zijn we nog met de motor door het park gereden. Wat ik al zei: Heel veel zand in een heuvelachtig gebied. Mooi dat we ook nog een stukje offroad hebben kunnen rijden al hadden sommige daar wel wat moeite mee. Voor hen was het een van de eerste keren dat ze ‘van de weg’ waren. Ik kan wel zeggen dat ik als kind/puber behoorlijk op de brommer heb gezeten en daarvan nu nog steeds de vruchten pluk. En dus reed ik moeiteloos door het mulle grevel tegen de heuvels op en af.