Op weg naar Machu Picchu

Zondag Andahualas > Ollantaytambo 374km
Dat het plaatsje Andahualas niet zo populair is bij toeristen kunnen we eigenlijk wel merken bij het ontbijt. Ondanks dat we toch zo ongeveer het beste hotel van het stadje hadden, waren de medewerkers ’s morgens nauwelijks in staat om een fatsoenlijk ontbijt te regelen. In eerste instantie hadden we niet meer dan een broodje en wat jam.. Toen we met z’n allen ook nog roerei gingen bestellen was er bijna paniek in de tent.
We hadden een lange rit voor de boeg vandaag. Niet zolang als die van Arequipa naar Puerte Inca maar wel eentje waarbij grotendeels van de route over slingerende haarspeld bochten gaat. We zaten tenslotte al dik in de Andes op een gemiddelde hoogte van ruim 3000m. Vele kleine dorpjes weer gepasseerd waar de tijd lijkt stil te staan. Soms hangend achter een oude vrachtwagen (en als ik zeg oud dan bedoel ik ook oud) omdat je even niet kunt inhalen.. snakkend naar ademlucht omdat deze ouwe bak eigenlijk alleen maar zware rokende diesellucht uit stoot. En dan weer verbaasd over de schoonheid van de vergezichten die je na elke bocht wel gade kunt slaan. Helaas had Lars, die zijn vrouw achterop had, ergens onderweg in een stadje zijn brommert niet helemaal onder controle en viel om. Ook nu gelukkig weer dat het stapvoets ging en had Lars alleen een klein schrammetje en zijn vrouw wat last van haar enkel. De brommer (ook een gloednieuwe GS 1200) had helaas wat krassen op de cyllinderkop.
Aangekomen in Ollantaytambo was het even zoeken naar ons hotelletje en dat bleek ergens ver in hoekie van een buitenwijk te liggen. Ondanks dat bleek het een prachtig knus onderkomen te zijn met een zeer kleurige tuin waar we onze fietsen konden stallen. Hier verbleven we twee nachten omdat morgen een bezoek aan Machu Picchu op het programma stond. Het stadje maximaal op de grote aantallen toeristen die van hier - of naar Machu Picchu gingen – of er net vandaan kwamen. Maar ook hier al kon je de overblijfselen van oude muren van het Inca imperium terug vinden. Daar over later meer.
Maandag vanaf Ollantaytambo naar - voor mij - het hoogte punt van mijn reis door Peru: een bezoek aan een van de wonderen van de wereld Machu Picchu. Natuurlijk stond het motorrijden voorop maar dit uitstapje naar dit cultureel fenomeen is toch wel de kers op de taart! Na het ontbijt werden we met een auto naar het trein station gebracht alwaar we met veel bombarie en de nodige papieren in de trein mochten stappen. De hele incheck procedure had veel weg van een vliegveld. Zonder paspoort kwam je echt niet binnen. Het viel me nog mee dat er geen security check was. Maar wel werden mn papieren wel 4 keer door beambten gecontroleerd. In de gereserveerde stoelen vertrokken we in een luxe wagon naar het verderop gelegen Aqua Calientes. De tocht van zo’n anderhalf uur voerde langs een rivier stroom afwaarts over een lengte van 30km. Een prachtige tocht met de opkomende zon die in de riviervallei scheen. Een paar km voor aankomst stopte de trein om vervolgens een aantal mensen uit te laten stappen die een dagtocht naar MP gingen doen. Een hele klim maar voor de liefhebbers natuurlijk een mooie wandeltocht. Aangekomen in Aqua Calientes ging het via een markthal richting de bussen die ons naar boven zouden brengen. Ook hier weer veel controle of je wel de juiste papieren en tickets bij je had. Een lange stoet mensen ging ons vooraf maar redelijk effectief. Weldra zaten we volgepropt in de bus. Tegen de steile helling klom de bus zich met enige moeite omhoog. Soms was het passen en meten op de smalle helling om de tegemoet komende bussen te ontwijken. Maar gezien de chauffeurs van de bussen dit dagelijks doen had ik er alle vertrouwen in. Chris had boven bij de ingang aangekomen al snel een gids gecharterd en die bracht ons naar binnen. Brian zoals de gids heette nam ons allereerst een steil pad op. Pffff dacht iedereen.. nog niet genoeg geklommen… . Met de druppels op mn gezicht kwamen uiteindelijk op de plek die ons direct het prachtige uitzicht gaf over de bouwwerken van Machu Picchu! Het voelde echt fantastisch om nu zelf een blik te werpen op het dit mooie schouwspel. De bouwwerken staan op een – min of meer – plateau met diverse niveaus met direct daarnaast de diepe afgrond. Prachtige contrasten in zowel kleur als in hoogte. Uiteraard vertelde onze gids hoe dit geheel uit handen bleef van de Conquistadores en pas in 1911 bij toeval gevonden werd. Het was toen nog helemaal begroeit en op een lokale boer na, wist niemand van het bestaan. Nu is het een van de mooiste wonderen die we heden te dagen kennen. Ondanks dat Cuzco de hoofdstad was de Inca’s, was dit een soort toevluchtsoord. Het is niet alleen de ligging van het geheel maar zeker ook de bouwkunst van de Inca’s die bewondering afdwingt! Zonder ijzer of stalen gereedschap wisten ze de perfecte bouwblokken te maken uit het harde graniet. Deze passen zo goed op elkaar dat het werkelijk bijna niet voor te stellen is hoe men dat destijds heeft kunnen maken. Het zijn ook niet van die kleine steentjes, nee, sommige meten bijna een meter bij een meter en meer! Voor eenieder die meer over de bouwkunsten en Machu Picchu zelf wil weten raad ik aan het internet (wikipedia) na te slaan. Dit scheelt mij weer een aantal pagina’s tikken 
Het bezoek was in 1 woord TOP. Ondanks dat er dagelijks tussen de 3000 en 5000 bezoekers trekt (ja, je voelt je hier niet alleen) voelde het toch speciaal en met een meer dan tevreden gevoel daalden we weer af en namen we de bus terug naar Aqua Calientes. Daar hebben we met de groep nog een paar heerlijke Pisco’s genomen voordat de trein ons weer terug bracht naar Ollantaytambo. De terugreis echter duurde nu wel wat langer omdat we stroomopwaarts moesten.
Dinsdag Ollantaytambo naar Cuzco een kleine 100 km.
Na de ‘rust’dag van de dag ervoor hadden we maar een korte rit voor boeg. Via een omweg hebben we nog een bezoekje gebracht aan een zoutwinningsplaats op een hoogte van 3000m. Hier wordt een bergbron afgetapt waarin blijkbaar bijzonder vele mineralen en zouten zitten. Deze stroom water wordt via kanaaltjes naar kleine bekken gevoerd alwaar het water verdampt in de het zon. Het verdampingsproces wordt door menselijk handelen wat bespoedigd en een aantal dagen blijft het zout en mineralen achter. Dit doen ze al meer dan 2000 jaar waarbij de Inca’s het ruim 500 jaar geleden verbetert hebben. De producten worden natuurlijk om een leuke manier in de shops aldaar verkocht.
Cuzco (op 3500m) naderde we al rond de klok van 12uur al en via de enorme drukke toegangswegen bereikten we ons luxueuze hotel. Ondanks dat we al een tijdje in de bergen zaten, voelde ik toch wel de hoogte. Een paar treden van de trap op en je voelde je al helemaal leeg… Daar zou ik later nog veel meer last van krijgen!
Geert gaf die middag een rondleiding door de stad en liet ons de plekken zien waar nog vele resten van de Inca cultuur terug te vinden was. Ook nu weer blijkt de katholieke kerk de oude bouwsels grotendeels afgebroken te hebben en vervolgens te gebruiken voor de bouw van de vele kerken. Hierdoor is er veel verloren maar sommige muren zijn nog mooi in takt. Op een van die muren vind je ook een steen terug die de 12-hoekige steen genoemd wordt. En ja, die zijn er ook… in een perfecte pasvorm met de andere stenen. Erg knap van zo’n brokje van pak ‘m beet, een paar ton!