Don't cry for me Argentina

Momenteel als ik mijn verslag schrijf zit ik een buitengewoon comfortabele stoel van een Quantas kist die me in ruim 13 uur naar Sydney gaat brengen. Ik heb dus nu even mooi de tijd om nog wat achterstallig reisverslag te verwerken en als mijn batterij het maar lang genoeg uit houdt. Hopelijk ben ik voor de landing wel klaar.. kijken hoever we komen. Waar was ik ook alweer gebleven, ohwja ik was zojuist de grens met Argentinië gepasseerd….. the story continues (het verhaal gaat verder)………
……..met behulp van een Spanjaard die ook op de bus stond te wachten propte ik mijzelf in de te volle bus die ons naar de Argentijnse grens bracht. Na een korte grenscontrole mochten we snel verder. Ondanks dat mijn eindbestemming hemelsbreed maar 5 km verderop lag duurde het nog een dik half uur voordat we de busterminal binnen reden. Onderweg wordt er door een Paraguaanse en haar familie nog kratten bier en andere drankjes aan boord geheveld om die vervolgens mee naar huis te nemen. Blijkbaar is dit, volgens de chauffeur, het soort goederen goedkoper dan in haar moederland. Stiekem wordt het onder de stoelen gestouwd en wanneer de bus tijdens zijn ronde straks van het drielandenpunt in Paraguay aankomt wordt het gelost. Welcome to Argentina! Ik bevond me inderdaad nu nog steeds op het drielandenpunt maar nu in het stadje Puerto Iguazu aan de andere kant. Hier heb ik mijn kamp voor 3 nachten opgezet voordat ik verder ga.
De volgende dag werd ik pas rond elf uur wakker omdat het na aankomst in het hostel al snel erg gezellig werd. Samen met een aantal gasten van het hostel uit Canada, Frankrijk, Spanje, Oostenrijk, US, Finland, Zweden, Schotland en Bolivia had ik er genoeg op. Ik heb die dag eigenlijk niet veel meer gedaan dan een beetje rondhangen, internetten (want ik moet nog het eea regelen voordat de reis verder gaat. Ik moet zeggen dat ik bijzonder veel plezier van mijn kleine computertje heb. Er is bijna in elk hostel wel draadloos internet en de beschikbare computers zijn zo goed als permanent bezet. Mijn vlucht naar Buenos Aires geregeld en natuurlijk ook weer een geschikt hostel gevonden. Dat gaat allemaal redelijk goed via het internet.
Omdat ik ook hier weer snel kennis heb gemaakt met diverse lui, die ook allemaal de Argentijnse kant van de sloot willen gaan bekijken, besluit ik met Sam, Jonas, Regina, Mirva en Carol op pad te gaan. Het busstation ligt ditmaal tegenover het hostel dus een bus is zo gepakt. Het beloofd weer een hele warme dag te gaan worden dus snel sla ik wat extra water in. Drinken is tijdens dit soort evenementen voor mij in elk geval zeer noodzakelijk. Ik zweet me de T….en voor eenieder die me kent is mijn hoofd vaak net een spons! Na de entree van het park zit het treintje, wat ons door het park leidt, bomvol. Dus besluiten we maar te voet naar de watervallen te gaan. Onderweg zien we mega veel vlinders die elkaar lijken te betoveren. Wij kijken betoverd toe hoe ze de tango met elkaar dansen… Het pad brengt ons verder tot boven de waterval en wederom voel je het gedonder van al dat water in de diepte. Prachtig om te zien! Lokale mannetjes op keukentrapjes proberen je over te halen om een foto van je te maken met je eigen toestel, tegen betaling natuurlijk. Ze zijn gehuld in regenpakken (ja, je kunt er erg nat worden) en voor een paar pesos spelen ze even voor jou persoonlijke fotograaf. Tja, je kunt ook gewoon een collega toerist vragen…… Na dit spektakel hadden we besloten om een boottochtje te maken op de rivier maar vooral ook IN de watervallen. Het duurde even voordat we konden opstappen maar de boottocht was een ervaring apart. De bemanning geeft je ruim de tijd om foto’s te maken maar zodra zij het sein geven moet je echt ALLES wat droog moet blijven in een waterdichte zak stoppen want je wordt echt door en doornat. Tot op de laatste draad van je onderbroek. En inderdaad…de boot stoomt op tot onder een van de vele watervallen en je waant je in een immense stortdouche van 1 of andere sauna. Grappig dat ik wel mijn waterdichte Meindls aan had maar ook nu had ik daar niet veel aan als het water er van boven instroomt. Na deze belevenis was elke aanblik van een willekeurig andere waterval die voorbij kwam niets in vergelijk met wat we beleefd hadden. Die avond opperde Jonas, onze Maastrichtse landgenoot, om een BBQ te maken. We zouden dan met z’n allen wat boodschappen doen en dan gezamenlijk koken. Uiteindelijk waren we met zo’n 10 man heerlijk naast het zwembad van het hostel aan het kokkerellen. Naast het lekkere eten ook mooi om ieder zijn/haar verhaal te horen… waar vandaan, waar naar toe.. waarom en vooral ook..wat wil je nog? Grappig dat sommige het precies weten en sommige ook zeker niet. Bij die laatste groep hoor ik ook bij. Best wel grappig dat je dit op je 47ste nog steeds te constateren. Ben ik de enige of…..?? Ik maak me er in elk geval geen zorgen om. Om de woorden aan te halen van Buz Luhrmann:
“Don't feel guilty if you don't know what to do with your life... the most interesting people I know didn't know at 22 what they wanted to do with their lives, some of the most interesting 40 year olds I know still don't”.

De dag erna, donderdag met shuttle bus naar het vliegveld en deze keer op tijd vertrokken richting Buenos Aires dat 1090 km verder naar het zuiden ligt. Een kleine 2 uurtjes en dan is mijn laatste Zuid-Amerikaanse eindbestemming bereikt voordat ik de grote oversteek.
Buenos Aires (soms aangeduid als BA of Bs As)voelde, was ondanks het warme weer, koeltjes. Het is een snelle stad waar iedereen zich haastig naar een andere plek van de stad begeeft. Individualistisch, dus eigenlijk zoals elke andere Europese stad, want daar kun je deze stad wel mee vergelijken. Hoe anders dus als je het altijd goedlachse Rio gewend bent geweest. Daar wil iedereen je wil helpen en hier interesseert het niemand gene ene moer. Ik hoop dat mijn eerste gevoel over de stad snel zal veranderen want het heeft wel vele gebouwen met mooie architectuur. Gelukkig dat de dames van de informatiebalie op het vliegveld wel behulpzaam waren. Bs As is dan ook een van de steden met de meeste Europese invloeden. Vele ‘witte’ mensen verraden hun wortels uit Europa. Het wordt wel eens gezegd dat Bs As zich zo sterk op Europa had gericht dat ze de rest van Argentinië vergat. Vandaar ook de grote verschillen in het land als ik de verhalen van sommige Argentijnen mag geloven. In dat opzicht is Parijs het evenbeeld van Buenos Aires. De norse buschauffeur laat me 1,25 peso’s in de automaat stoppen en ik mag mee naar de busterminal. Via de metro kom ik in de wijk San Telmo aan, naar later blijkt de bakermat van die zo fantastische dans.
Ik ontmoet Erik, en deze - bijna vijftiger - loopt al wat jaren in Zuid-Amerika rond. Je kunt wel stellen dat hij in mij ogen een kenner is en als hij het aanbod doet om mij op vrijdag de stad te laten zien, neem ik dat graag aan. Hij laat me steegjes, gebouwen, prachtige pleinen, goeie restaurantjes en markante punten van een klein deel van deze reuze stad. Met veel enthousiasme vertelt hij ook de bijbehorende verhalen zoals van de zakenman die het zat was om telkens naar huis te rijden na werktijd. Dus heeft hij maar een ‘gewoon’ huis laten bouwen bovenop zijn kantoorcomplex. De beste ‘Choripan’(broodje gegrilde worst) koop je bij het hostel om de hoek laat hij me nog weten na deze 16 kilometer lange wandeltocht. Het koele ontvangst van Buenos Aires wordt gelukkig al snel goed gemaakt door de zeer familiare ‘huiskamer’ van het kleine hostelletje. Veel personeel is net zo jong en enthousiast als de gasten. Sommige verblijven al enkele weken daar vanwege een cursus Spaans of Tango. Vandaag (zaterdag) is Irene, een Nederlandse schone, voor het laatst en daarom wil ze voor haar vrienden een klein afscheidsfeestje geven. Die middag is nog even tijd voor een wandeling door de wijk Puerto Madero. Deze wijk is eigenlijk een oude havenwijk maar net als die in Amsterdam is deze geheel opgeknapt en er staan enkele flinke woontorens. De oude pakhuizen zijn prachtig opgeknapt en vele winkeltjes/restaurants vinden hier hun onderdak.
Na een korte nacht stap ik zondagmorgen de metro in om naar Osvaldo te gaan. Met deze oudere man heb ik sinds een paar dagen contact omdat ik een krabbel op de Couchsurf websit had geplaatst. Hij had gereageerd op de vraag of iemand wat meer wist van Bs As en hij bood aan een dagje naar Tigre te gaan. In de metro ben ik al snel getuige van een jongeman die bij alle vrouwelijke passagiers een ‘dingetje’ op het been legt. Nieuwsgierig probeer ik er achter te komen wat het is. De meeste vrouwen reageren totaal niet bij wat hun zojuist op het been is gelegd. Ze raken het niet aan en negeren het compleet. Wonderbaarlijk, dacht ik nog. Dan is er wel een vrouw die het oppakt, er aan trekt, blijkbaar om de stevigheid of kwaliteit ervan te bepalen en trekt vervolgens een briefje van 2 pesos uit haar broekzak. Nog voordat de volgende halte van de metro wordt aangedaan haalt de jongeman alle uitgegeven ‘dingetjes’ weer terug en neemt het briefje aan van de vrouw en is verdwenen zodra de deuren van de metro open gaan. Alles speelt zich binnen 3 minuten af. Het dingetje bleek een kartonnetje te zien met haarspeldjes en haarelastiekjes… tja daarmee hoef je inderdaad bij mij niet aan te komen. Osvaldo is een aardig man die in een woontoren woont, alleen zonder vrouw, zoveel is duidelijk als ik zijn appartement bekijk. Grappig wel dat hij wel twee Couchsurfers te logeren heeft. De ene is Jorg, geboren Rus en opgegroeid in Duitsland en is verpleeger. De ander is Harry, een engelse kok die het koken niet meer leuk vind. (Als je de engelse keuken kent heb je er ook wel beeld bij) Met z’n vieren met de trein naar het buitenstadje Tigre, even ten westen van Bs As. In de trein die bomvol zat met dagjesmensen (het is zondag) hoor ik de klanken van typisch Zuid-Amerikaanse klanken. Panfluit en een klein gitaartje begeleiden elkaar in rap tempo. Als ik kijk waar het vandaan komt zie ik inderdaad typisch ‘originele’ inwoner van dit continent staat. Deze indiaan is iets te kort voor zijn gewicht en een nek is niet te bespeuren. Sommige dagjesmensen zingen of neuriën zachtjes mee, want blijkbaar speelt hij bekende muziek. Ik val van mijn stoel (niet helemaal waar want de trein zat zo vol dat ik moest staan) als ik plots de noten van de ‘Vogeltjesdans’ hoor…. Het moet niet gekker worden!!
Tigre ligt in de rivierendelta van de Rio Negre en met zijn talloze riviertjes biedt het een mooie plek voor dagjestoeristen uit Bs As. Het is dan ook een zee van rust in vergelijk met de stad. Lommerrijke lanen en oevers begroeid met gras bieden een mooie aanblik. Uiteindelijk hebben we daar ook nog een supertoeristische boottocht gedaan waarbij een mevrouw alles vertelde over dit gebied…. Met vol enthousiasme, dat is zeker maar ja….alleen maar in het Spaans dus ik heb idee waarover ze het gehad heeft.
Na het drukke weekend en de vele indrukken die ik opgedaan heb, besluit ik maandag in het teken van rust te laten staan. Ook is het wel handig om zo af en toe je was eens te doen. Nou probeer ik meestal snel even een wasje tussendoor te doen maar voor een zak vol, is je was voor 10 pesos (nog geen 2 euro) diezelfde dag nog klaar. Je snapt dan dat mijn keuze snel is gemaakt. Ook moest ik nog wat uitzoeken voor Australië en een hostel zoeken is ook niet even gauw gedaan. Met behulp van mijn vrienden in het hostel heb ik een mooi aanbod op een goeie locatie in de stad Sydney kunnen vinden. ’s Avonds is het eten geblazen met een aantal gasten (op advies van Erik). Heerlijk steak eten bij 1 van de vele restaurantjes. Don Ernesto biedt voor minder geld een zelfde fantastische steak aan dan bij de toeristen bekende en altijd volgeboekte La Cabrera. Een heerlijke maaltijd met mooie Argentijnse wijn en goed gezelschap maakt mijn dag meer dan goed.
Met een vaartje van zo’n dikke 70km/u zoeft de snelboot over de Rio del Plata naar het 50 kilometer verder liggende Colonia in Uruguay. Net als Tigre is dit ook een pittoresk stadje alwaar de tijd een beetje heeft stil gestaan zo blijkt bij aankomst. Het is ook hier genieten van de rust. Relaxed wandel ik door de straatjes waar nauwelijks verkeer is. Het wordt deze dinsdag een hele warme dag. Op een uithangbord zie ik 36 graden staan en het is pas 10 uur! Bij het terug kijken van een paar foto’s die ik genomen had, kom ik er achter dat mijn chip nog in m’n laptop zit. Dus dan maar even op zoek naar een nieuwe. De enige goeie en beschikbare kost 39. Aha, da’s lekker goedkoop. Een charmante dame achter de toonbank legt uit dat het US dollars zijn. Zonder chip is het ook zonde om je camera de hele dag mee te slepen en niet te kunnen gebruiken dus maar de stap genomen. Verder struin ik het stadje af en maak een praatje in steenkolen Spaans met een visserman. ‘Ze bijten vandaag niet’ weet hij mij te vertellen. Nee, wat wil je, zelfs het water is te warm, die vissen zweten zich kapot net als ik. Bovenop de vuurtoren kan ik nog net de contouren van Buenos Aires zien. Mooi dat ik daar even een afstandfoto van kan maken.
Van slenteren wordt je moe en ook vanwege de warmte werd het tijd voor een rustpauze. Een beetje sjaggie serveerster draaide al gauw bij na een glimlach en ze bezorgde me een overheerlijke maaltijd. De levenstandaard van dit land Uruguay ligt volgens mij toch wat hoger dan in Argentinië. D e auto’s zijn wat moderner en de kwaliteit van de winkels is ook wat beter. Grappig wel dat je hier ook met de Argentijnse pesos alles kunt betalen. De vele toeristen uit Bs As zijn voor de mensen hier een goeie bron van inkomsten. Ik was wat vroeger terug bij de veerboot terminal maar soms moet je ook een beetje geluk hebben. Ik stond nog geen 10 minuten in de hal of het komt buiten met bakken uit de lucht. Het zwoele warme weer van vandaag heeft ook hier zijn uitwerking, net zoals we dat in Nederland zo kennen. Na het inchecken sluit ik aan bij de 200 meter lange wachtrij die zich door de terminal slingerd. Grappig…
Intussen geniet ik nog steeds met volle teugen van mijn vlucht naar ‘downunder’ Eerlijk gezegd zag ik er een beetje tegenop om 15 uur stil op m’n kont te moeten zitten maar gelukkig duurt het maar iets meer dan 13 uur :). Daar komt nog bij dat ik blijkbaar een meer comfortabelere stoel heb gekregen dan de standaard toeristen klasse EN de stoel naast me vrij is. Dus ik heb de keuze!! Daarnaast zijn de stoelen zo comfortabel dat het wel lijkt of ik in de business klasse zit. Na het opstijgen kregen we gelukkig onze eerste maaltijd voorgeschoteld. Ik stierf inmiddels van de honger want ik heb slecht ontbeten en liet de stewardess weten dat mijn broer (….) nog even op het toilet zit maar ook het zelfde wil als ik, kip en een rood wijntje…. Snel heb ik die twee maaltijden naar binnen gefrommeld en eindelijk voelde ik me weer een tevreden mens. Later kreeg ze het in de gaten want ze zag mn broer maar niet….. We lachten erom en ze zei dat ik gewoon om meer mocht vragen. Net als British Airways is de service van deze club aan te bevelen. Het is niet alleen een lange trip maar ook in meer opzichten een bijzondere(voor mij althans). We vliegen vanuit Buenos Aires helemaal naar het zuiden en via Vuurland (het zuidpuntje van Zuid-Amerika) steken we de grote oceaan over. We laten Antarctica een beetje links liggen. Zover zuidelijk kom ik niet gauw nog een keer. Tevens is het buitengewoon grappig te zien dat de zon niet onder gaat. We vliegen met de zon mee… en steken halverwege de daglijn over. Dit schept voor mij meer vragen dan ik nu kan beantwoorden. Ik kom er nog op terug.