Vertrek naar Arequipa

Donderdag moest ik helaas van kamer wisselen omdat ik een nacht had bijgeboekt en mijn gezellige kamertje met 4 bedden was helaas al vergeven. Dus wisselen naar een 8 persoons.. Geen eigen badkamer meer maar wel veel gezelliger. Op deze kamer zaten gasten waarmee ik overdag ook geregeld contact had. De 2 Israeli’s en de 2 Duitsers waarmee ik de dag ervoor naar Mistura gegaan was, hadden hun bedje daar ook. Ook was er Pippa, een beetje een alternatief maar ook een beetje naïeve Nieuw Zeelandse. Uiteraard hadden we wat gemeenschappelijke ervaringen over Nieuw Zeeland besproken.
’s Middags was het tijd om het strand te verkennen. Het is helaas niet zo’n strand zoals wij dat kennen, maar een echt keien- en kiezel strand. Ondanks het mindere weer en het toch wel ijskoude water (directe stroming vanaf de Zuidpool maakt het niet aangenaam) zijn er toch verschillende jongeren die hier proberen te surfen. Nu waren de golven vandaag niet zo hoog maar ik heb begrepen dat Lima een goeie stek is. Vele heeele oude busjes volgeladen met surfplanken en evenzovele surfschooltjes stonden op langs het wandelpad. Na een korte wandeling kwam ik bij de Pier van Lima. Net als in Nederland is deze pier eigenlijk een beetje vergane glorie. Veel houtwerk is aan onderhoud toe en de relingen en daken zijn letterlijk volgescheten door de meeuwen en ander vliegend ongedierte.. Maar goed, op de pier bevond zich restaurant La Rosa Nautica, dat een beetje doet denken aan oude plaatsen waar alleen de ‘rich and famous’ kwamen. Beetje decadent was t wel maar daardoor liet ik me niet ontmoedigen en bestelde er een overheerlijke Civeche, het welbekende rauwe visschotel aan de westkust van Zuid Amerika. Men zegt dat je deze hier geproefd met hebben…. Waarvan akte en dus een tik in de box voor de Bucket list .
Vandaag is het vrijdag en heb ik vanmorgen afscheid moeten van vele vrienden die ik inmiddels gemaakt had. Ten eerste gingen de meeste vandaag verder op weg Peru in of naar huis. Lima is in deze toch de verzamelplaats waar reizigers niet heel lang blijven. Maar ik moest ook afscheid nemen omdat ik wederom geen plekje meer kon krijgen in dit hostel. Dus had ik twee blokken verderop een leuk klein hostelletje gevonden dat gelukkig nog een kamertje voor mij beschikbaar had. En dat moest natuurlijk het ook een twee persoons kamer zijn omdat ik vandaag Chris van het vliegveld zou halen. We brengen hier nog 1 nacht door voordat we morgen naar Arequipa vliegen, het startpunt van onze eigenlijke reis.
Na in het hostel ingecheckt te zijn en mn kamertje opgezocht ben ik ’s middags ben ik met de taxi naar het vliegveld gereden. De vlucht van Chris landde keurig op tijd en na een klein half uurtje kwam de jongeman met een smile door de deuren. Ik was blij hem weer es te zien na ruim 3 jaar. De laatste keer dat we elkaar in levende lijve gezien hadden was ergens in de middle of nowhere in Zweden waar destijds (en nog steeds) een jaarlijks BMW GS motor treffen was. Frank en ik zijn toen met onze eigen brommert via Hamburg en Kopenhagen daar naar toe gereden. Mooie tijden! 
Enieweej, na een hartelijke groet zijn we snel in de taxi gestapt. Ondanks zijn lange trip vanuit Stockholm was t baasje nog redelijk fit en dus werd de trip naar het hostel er een van vol verhalen van ervaringen en herinneringen uit t verleden. Ook tijdens het lekkere hapje naar aankomst en de overheerlijke biertjes bij Cafe Haiti was er never a dull moment. Gewoon mooi. Voor Chris was het daarna toch echt tijd om te gaan pitten maar ik vond t ook goed geweest voor die dag.
Zaterdag. Gister had ik al ontdekt dat ik was problemen had met de rits van mn koffer. En ja hoor, nu bleek deze helemaal niet meer te werken. Er zat niet anders op dan een andere koffer te scoren. Na t ontbijt maar even naar de Bijenkorf equivalent binnen lopen en kijken wat ze in de aanbieding hebben. T was even zoeken maar als snel had ik een nieuw lichtgewicht mobiel klerenkastje gevonden. Snel even alle zooi over huizen in de nieuwe koffer en om half 1 stapte we weer gepakt en gezakt in de taxi.
Ondanks het overgewicht van Chris (zijn koffer dan..  ) duurde het inchecken niet al te lang en konden we na wat versnaperingen al snel boarden. De vlucht was maar van korte duur en na anderhalf uur stonden we weer op het vliegveld van Arequipa (2400m boven zee niveau) aan de grond.
Daar stond Geert al op ons te wachten en begroette ons hartelijk. Geert is samen met een partner de eigenaar van PeruMotors en via deze club heeft Chris de hele trip georganiseerd. Snel de taxi in en via allerlei kronkelweggetjes (want de doorgaande wegen in Arequipa bleken potdicht te zitten) kwamen we 3 kwartier later aan bij een uitstekend verzorgd Hostel aan. Met pretoogjes nam ik al een kijkje bij de motoren die al voor de deur stonden opgesteld. Ongeveer de helft van de bikes waren gloedje nieuw. Mooi om te zien. In de tuin van het hostel praatte we even bij nadat we onze kamer hadden betrokken. Al snel kwamen daar ook al 3 medereizigers bij zitten die een dag eerder aangekomen waren. Alle 3 de heren kwamen uit Zweden, Rolf van 64, Peter en Ulf van bijna 72!! In het begin had ik zo van: ok, op stap met ouwe mannen maar ik had me wel een beetje verkeken op die boys. Ik kreeg al snel door dat het zeer ervaren baasjes waren die al menig grote reizen achter zich hadden en nog zeer kranig waren. Uiteraard kwamen al snel de verhalen van weleer boven water en samen hadden ze al heel wat mee gemaakt. Omdat we na een aantal biertjes ook honger kregen zijn we maar met z’n allen de stad ingelopen om een hapje te eten.
Het centrum van Arequipa is verbazingwekkend mooi.. prachtige gebouwen op de Plaza des Armes en overal volop restaurantjes en barretjes. Net buiten het bereik van de plaza hadden we al snel een mooie gelegenheid gevonden en we bestelden met z’n allen een overheerlijk stuk Alpacha (een soort Lama die prima smaakt!).
Op de terugweg naar het hostel konden we het natuurlijk niet nalaten om ook nog even een van de vele kroegjes in te duiken. We hadden er een gevonden waar een klein bandje de longen uit hun lijf zongen. En geloof t of niet….bij toeval kwam ik daar ook weer de twee Duitse jongens tegen die op mijn kamer in Pariwana lagen. We waren er alle drie dan erg verbaasd over deze tweede ontmoeting. Na de nodige biertjes zijn we dan toch maar snel terug gegaan naar het hostel want morgen is tijd om de motoren en ons zelf voor te bereiden. Ik kan niet wachten…..