Drielandenpunt

Ondanks de broeiende hitte (36gr en hoge luchtvochtigheid) een wandeling gemaakt over de beroemde stranden Copacabana en Ipanema. Alle superlatieven die er bestaan over dit stuk speeltuin zijn terecht. Je komt hier om te zonnen, men speelt er volley op diverse manieren, duikt af en toe in de gigantische golven van de Atlantische oceaan maar eigenlijk is dit toch gewoon een prachtig stukje waar zien en gezien worden toch wel de boventoon slaat. Als de gespierde armen van menig goddelijk zoon net zo echt zijn als de boezems van vele als Griekse sirene uitgedoste vrouwen dan wordt er hier veel anabole steroïde gebruikt. Desalniettemin is het een buitengewoon mooi schouwspel. De avond werd spontaan ingevuld door een idee van Erica (uit Peru) die voorstelde naar een lokale dansschool te gaan waar een opening was van het carnavalsseizoen. Met 10 man in 2 taxi’s zijn we naar Nilopolis gereden, zo’n 45 km verderop. De rit was lang en de taxi chauffeur moest vaak stoppen om te vragen waar hij naar toe moest. Ik was blij dat ik mocht uitstappen na een dik uur gepropt te hebben gezeten. Toch op tijd aangekomen en de hele stad was uitgelopen om dit schouwspel te zien. De straat was bezaait met standjes waar je weer van alles kon kopen. Eten, drinken en alles wat in China geproduceerd wordt. Je kunt het zo gek niet bedenken. Maar we kwamen natuurlijk voor het grote schouwspel. Via een piepklein gaatje ter grote van een baksteen konden we een kaartje kopen, daarna mochten de zaal in…. Jullie hebben de foto’s inmiddels wel gezien denk ik zo en die spreken voor zich. Een prachtige uitgedoste optocht van de vele groepen en begeleiding met de typische Braziliaanse Samba maakte het een hele mooie avond. Moe en bezweet dook ik ergens rond half 4 mn mandje in.
Omdat ik al enige tijd contact had met Gianluca, een italiaan die met een Brasiliaanse schone is getrouwd, had hij mij uitgenodigd om naar Nitteroi te komen. Nitteroi is de stad die tegenover Rio ligt. Ondanks dat we elkaar nog niet in levende lijve ontmoet hadden was er de herkenning bij het standbeeld van de oprichter van Nitteroi. Ook had hij nog twee Italiaanse vrienden uitgenodigd en met vieren hebben we een rondje stad gedaan waar we soms een fantastisch uitzicht hadden op de stad Rio. Na een bezoekje aan een van de stranden reden weer weg. Onderweg kreeg ik in de gaten dat ik mijn rugzak had laten staan op het strand. Met de gedachte al dat ik in elk geval de inhoud al kwijt zou zijn (telefoon en nog wat handige spulletjes) vroeg ik Gianluca toch nog even terug te rijden. Met ongeloof lag mijn tas nog steeds op de zelfde plek, blijkbaar onaangeroerd en dus met alles er nog in… Hoezo is Rio gevaarlijk? Met zijn kennis van de lokale restaurants hebben we voortreffelijk gegeten in 1 van de vele zogenaamde ‘kilo restaurants’. Dit is een restaurant vorm waar je van het buffet zoveel op mag scheppen als je wil en je wordt per gewicht afgerekend. Lekker makkelijk en overheerlijk.
Zaterdag was het tijd om verder te gaan en moest ik afscheid nemen van een aantal mensen die voor de korte tijd een beetje familie was geworden. Grappig hoe snel en makkelijk je je verbonden voelt met ‘lotgenoten’. De taxi reed via Ipanema en Copacabana strand waar opnieuw de beelden van de wandeling eerder die week in mijn hoofd voorbij flitsten. Wat kan het leven toch mooi zijn. Ik ga hier zeker nog eens terug komen!
Via het nationale vliegveld die al een paar keer op de foto stand, genomen vanaf de suikerbroodberg vertrok ik richting Curitiba, zo’n 680 verderop. Het vliegtuig gleed vanaf het vliegveld langs de stranden waar ik het net over had en het leek alsof de bemanning mij een laatste groet liet brengen aan de stad. Met een landingssnelheid van 240 km/u landde ik ruim een uur later in Curitiba waar ik 3 uur aan de grond stond. Hier heb ik even met mn ouders in het internetcafé heb kunnen kletsen. Altijd weer leuk elkaar even te zien/horen voor zover de kwaliteit van internet dat toelaat. Rond kwart over elf in de avond landde ik in Foz de Iguazu. Een Duits sprekende Braziliaan bracht mij naar het Hostel ‘Klein’. Zo leerde ik dat hier veel mensen wonen die Duitse voorouders hebben. Zo ook mijn taxichauffeur. Wat kon die vent ouwehoeren zeg. In het half uur dat ik in zijn auto zat heeft hij me zijn hele levensverhaal vertelt. Het hostel heette niet alleen Klein maar dat was het ook. Maar wel MET zwembad. Wat wil je nog meer.
Deze locatie is wereldberoemd vanwege zijn gigantische watervallen die de Niagra doet verbleken. Daarnaast is er de dam maar daarover later meer. Het ligt op het drielandenpunt van Brazilië, Paraguay en Argentinië. Twee grote rivieren markeren de grens. Direct de volgende dag ben ik naar de watervallen gaan kijken aan deze kant van de grens. Via het busstation waar ik eenvoudig de juiste bus kon kiezen (maar welke brengt me dan ook weer terug??) die me naar het nationale park bracht. Bijna de hele omgeving is 1 groot natuurpark. Het was zondag en dat was te merken ook! Bijna een uur in de rij mogen staan om een ticket te kopen maar daarna brachten propvolle bussen ons vanaf de ingang naar het begin van de route. Als snel zie ik de eerste watervallen (kleintjes waren het naar later blijkt) en ik schiet me helemaal lens (…) met mijn fototoestel. Prachtige vergezichten. Ik zie snelle speedboten volledig onder gedompeld gaan onder een paar grote jongens. Lijkt me wel grappig op deze manier een douche te krijgen. Het wandelpad is ongeveer 1500 meter en hoe verder ik het eindpunt nader hoe harder het gegrom wordt. Uiteindelijk ben ik daar waar ik zijn moet… ze noemen het ‘het strottenhoofd van de duivel’ en ja, daar heb ik helemaal beeld bij! Prachtig! Je voelt de diepe bas van de stortvloed van water door je lijf denderen. Wederom schieten woorden te kort om dit natuurwonder te beschrijven. Terug bij het hostel krijg ik wederom de tip om vooral ook de Argentijnse zijde te bekijken want die moet nog mooier zijn(!)
Maandag en dus mijn laatste dag in het mooie Brazilië. In het vliegtuig vanuit Curitiba hierheen had ik kennis gemaakt Eddy, een jonge Fransoos. Hij had iets met stroom gestudeerd en was op weg naar Iguazu om de dam maar vooral ook de werking binnen te zien. De Itaipu-dam is op een na de grootste dam te wereld met 21 turbines. Moet wel een groot apparaat zijn, dacht ik nog. Dus ja, ze hebben niet alleen watervallen hier. Eddy had mij uitgenodigd om hem te vergezellen maar ik had niet zoveel zin om de godganselijke dag binnen rond te hangen. Ongetwijfeld interessant maar een hele dag is iets te veel. Dus ben ik alleen voor de Panoramatoer gegaan en heb Eddy vriendelijk bedankt voor zijn uitnodiging. De bus bracht me in de buurt van entree waar een vriendelijke oudere mevrouw mij vertelde dat ik er hier uit moest en de rest moest lopen. Blijkbaar had ik een bus genomen die in de buurt kwam en niet de rechtstreekse. Met een halfvolle bus reden we een rondje door het immense grondgebied van dit Bi-nationale bedrijf. Het is in handen van de regering van Brazilië en Paraguay en levert 20% van de stroom voor Brazilië en 90% voor Paraguay. De 21 tienmeterdikke pijpen waar de generatoren zijn erg indrukwekkend als je er naast staat. Je voelt je gewoon nietig. Na terugkomst heb ik mijn hebben en houwen bij elkaar gepakt en ben door de klusjesman van het hostel naar de grens gebracht. Net voordat een grote touringbus vol toeristen uitstapte om een stempel te halen gleed ik het kantoortje binnen om mij af te melden voor Brasil..…