Victoria State

Zenuwachtig stap ik in en keek ff of ik het allemaal nog snapte. Snel nog even een dikke kaart van de omgeving gehaald en zoef weg was ik. Niemand te dicht in m’n buurt? Pfff gelukkig….. Ik voelde me nog een beetje onzeker, lampen aan, hier links…. Ohw dat is de ruitenwisser… tuuuuuuut, ja sorry, andere kant invoegen svp, dank u!! Al snel bevond ik me in mijn huurauto op de snelweg richting de stad en probeerde me een weg er omheen te vinden. Dwars door de stad leek me niet zo’n goed idee op de vrijdagavond. Fcuk, wat is Melbourne groot zeg. Na enig zoeken (en vooral ook verkeerd rijden) kwam ik na dik anderhalf uur aan in St. Kilda even ten zuiden van de stad, waar ze in het hostel al op mij aan het wachten waren. Grappig maar altijd leuk om te horen en zien als je een warm welkom krijgt. Welkom in St. Kilda, welkom in Home Travellers Motel zoals het officieel heet. Een jongeren hostel (ipv motel) is het zeker. Overal staan en hangen groepjes met een biertje of een wijntje en kijken vriendelijk in mijn richting als ik m’n weg naar m’n kamer zoek.
Na m’n spullen vlug op mn kamer gelegd te hebben maar snel even op zoek naar wat te snavelen want de interne mens schreeuwde om voedsel. Na wat tips vond ik om de hoek al snel wat ik zocht: eten. In Ackland Street bevonden zich heeel veeel snelle-hap-tentjes, bistros, take-aways en ook gewone resto’s dus keuze genoeg. Je kon ook merken dat het uitgaansleven voor de vrijdagavond net van start was gegaan want overal doemden jongelui op, gehuld in peppie net-iets-te-koud kledij voor een nachtje uit. Wat een enorm verschil met NZ zeg….. Het gevoel van vakantie/hippie/zomer/frivool kwam weer bij me naar boven. Moe en voldaan kroop ik weer boven in m’n stapelbed…
Het Lunapark van St. Kilda is wel de meest attractie van deze wijk. De achtbaan die helemaal van hout(!) is stamt zo te zien nog uit de tijd van de jaren 60-70 maar voor kinderen is hij nog steeds spectaculair. Bij sommige dwarsliggers van de achtbaan heb ik zo mijn twijfels maar vroeg in de ochtend worden er zo te zien inspectierondes gereden en in de middag draaide de oude dame weer op volle kracht. George kwam langs en liet me de zuidkust van de stad zien… natuurlijk kwamen de verhalen van Rio weer naar boven en alles wat zich daarna had afgespeeld. Onder het genot van een lekker biertje hebben we nogmaals flink schik gehad… Voor degene die het vergeten zijn/waren, George heb ik in Rio leren kennen en we hebben zo’n hele week met elkaar opgetrokken. Inmiddels is hij alweer drie weken terug van zijn reis en gaat binnen kort toch weer (min of meer) samen wonen met zijn vriendin die hem in Chili had verlaten….. wonderlijk. Na een smakelijke maaltijd hebben we voor de twee keer afscheid genomen. Friends forever, dat kan ik wel zeggen.
Grappig hoe ik Natalie heb leren kennen. Daar had ik de volgende dag mee afgesproken. Ook haar ken ik uit Rio. Ik heb haar in Rio uiteindelijk 3 keer gesproken, 2 keer vlak voor het slapen gaan op de slaapkamer en 1 keer (ook weer op de slaapkamer) vlak voordat ze vertrok. Ze liet toen een telefoonnummer achter en de mededeling ‘See you in Melbourne!’. Tja, van het een komt het ander. Samen met haar vriendje Jordan kwam ze in hun autootje me die middag ophalen en we zijn toen met z’n drieën naar een straat festival op Brunswickstreet. Lekker druk en relaxed, standjes, muziek, eten en heel veel verschillende mensen. Grappig hoe hier het punktijdperk nog leeft… hanekammen, neusringen, piercings, etc etc… Hele creatieve dingen die ik nog nooit gezien had maar wel weer mooi om te zien. Met Natalie en Jordan heb ik een hele leuke en gezellige middag gehad. Natalie is net weer begonnen aan een studie Recht hier op de universiteit en Jordan heeft een leuk klein bedrijfje in brandmelders. ’s Avonds had ik afgesproken met Nienke. Deze Groningse schone had ik ergens in Nieuw Zeeland ontmoet, Frans Jozef geloof ik. Daar kwamen we er achter dat we gelijktijdig in Melbourne zouden zijn en we wilde beide de Great Ocean Road route doen. Allebei overeen gekomen dat we dat dan net zo goed samen konden doen en omdat ik nu toch een auto had, was dat lekker makkelijk. Deze avond was er even gelegenheid om toch wat dingen af te stemmen want je weet natuurlijk maar nooit wat de ander zijn/haar verwachtingen zijn. Gelukkig zaten we op 1 lijn en na een smakelijke maaltijd op het Federale Plein zijn we naar ieders hostel gegaan.
Je moet je voorstellen, vreemde stad, verkeerde kant van de weg, verkeerde kant IN de auto en dan op maandagochtend Nienke ophalen in de binnenstad tijdens de spits….. Ik had sinds die vrijdag geen auto meer gereden en dus was ik scherp. De route op de kaart verkend en hop daar gingen we. Gelukkig viel het allemaal wel mee en kon ik in bijna 1 vloeiende beweging de auto voor het hostel van Nienke parkeren. Daarna waren we al snel op pad en probeerde we onze weg uit de stad te vinden en naar het beginpunt van de ‘Great Ocean Road’ te rijden. Met Nienke als kaartlezer waren we zo rond een uur of elf al bij het beginpunt en kon de mooie tocht beginnen. De weg voert langs vele stranden en dorpjes langs de kust en sommige vergezichten zijn als een schilderij. Een prachtige woeste kustlijn die de moeite waard is om gezien te hebben. Gelukkig hadden we een prachtige zonnige dag en dus waren de plaatjes om op te vreten. Vele stop en foto sessies later besloten we in Apollo Bay een hostel te zoeken en ik moet zeggen: Hier hadden ze de beste YHA Hostel die ik ooit gezien had. Schoon, mooi, compleet, heerlijke lounge gedeelte en bovenal een goeie keuken. Die avond hebben Nienke en ik gewoon ons eigen kostje klaar gemaakt en dat smaakte top. De dag daarna was niet veel anders dan het eerste stuk. Met dit verschil dat het weer verslechterde en het een druilerige dag werd. Hoogtepunt die dag was toch wel de 12 Apostelen. Een aantal in de branding staande kolommen die door het water los waren ‘geweekt’ van de eigenlijke kust en uiteindelijk allemaal verzwolgen worden door de beukende branding. Sommige van die ‘12’ hadden al het lootje gelegd. Nu kon ik er niet meer dan negen ‘hele’ tellen.
In de verschillende documentatie die we hadden was het niet helemaal duidelijk tot hoever de Great Ocean Road doorliep maar we hebben uiteindelijk bepaald dat wij het tot Port Fairy genoeg vonden. Daar hebben we wederom een hostelletje gevonden. Al met al toch een dikke 500 km gereden en we moesten ook nog terug. Gelukkig was er een verkorte route terug naar Melbourne en mooi op tijd heb ik Nienke weer bij haar hostel afgezet. Zo drie dagen met elkaar op trekken krijg je een aardig idee van iemands leven en dat van Nienke vond ik wel bijzonder. We kenden zelfs allebei het schip waar ik vorig jaar de Brandaris race mee gevaren heb, de Spes Mea. Haar vader had ooit zo’n zelfde schip en daar zijn er maar een paar van. Ik wenste haar bijzonder veel plezier met haar verder reis en nog meer succes met haar studie medicijnen aan de universiteit van Groningen. Intussen had ik contact gelegd met Michelle. Zij was een van de mensen die zich bezig hield met ‘couchsurfing’ alwaar ik lid van ben en zij was lid van de zgn 40+ groep. Via wat meeltjes en telefoontjes had ze me uitgenodigd om 2 nachten in haar huis te komen logeren en dat kwam precies goed uit want daarna zou ik doorvliegen. Vanuit de binnenstad was het zeker nog 25 km rijden naar haar huis maar het is nog steeds Melbourne. Dat geeft je een idee van de grootte van de stad. Met een flesje wijn als binnenkomer werd ik van harte welkom geheten door Michelle, een ruime veertiger en haar zoon Corey. Daarnaast was haar dochter Alex er ook nog maar die stond onder de douche. Een niet al te groot huisje waar het uitpuilde van de verhuisdozen want ook de broer van Michelle en zijn zoon hadden net een week geleden intrek genomen. Je kunt je voorstellen dat het een volle boel was. Zelf de caravan werd van stal gehaald om een slaapplaats te bieden. Desalniettemin voelde ik me erg welkom en was verbaasd dat ze ondanks haar ‘fullhouse’ mij toch een slaapplaatsje aan bood. Michelle is een praatgrage zelfstandige, sociaal en altijd bereid om een ander te helpen. Dit ondanks de chaotische eigenschap die ze ook heeft…. Het was meer het huis van Jan Steen maar ik heb me kostelijk vermaakt. M’n vrije donderdag heb ik gebruikt om nu eens zelf de stad in te duiken. Heerlijk slenterend heb ik me door de binnenstad gemanoeuvreerd. Naast de bebouwing is er ook erg veel aandacht voor parken Je kunt je werkelijk van het ene park naar het andere begeven zonder ook maar een stukje bebouwing in te hoeven. En uiteraard mooi aangelegd. Helaas kwam ik wat laat aan bij de Victoria Market. Daar waren sommige standhouders al bezig de boel aan het opruimen maar wat een markt zeg…. Zeker 10 voetbalvelden overdekte markt met van alles en nog wat..van groente en fruit tot Chinese prularia. En die drukte, een prachtige gezicht. Erg moe maar voldaan ben ik weer terug naar Ringwood gereden waar mijn logeeradres was. Melbourne is een prachtige stad met veel cultuur, het draait hier veel om wijn en eten, theater, muziek etc etc. Een hele andere stad dus dan Sydney die veel meer een ‘business’ stad is. Met aanwijzingen van Nick, de broer van Michelle heb ik via de buitenwegen van Melbourne een simpele en snelle weg kunnen vinden terug naar het vliegveld. Dat was me alleen nooit gelukt maar soms moet je het geluk ook een klein beetje afdwingen.
Wederom een prachtige week achter de rug waarin ik nieuwe mensen heb leren kennen, nieuwe dingen heb mogen ervaren en ouwe vrienden weer terug gezien heb. Het was lekker druk maar wel zo gezellig. Ik begin zo aan de laatste etappe van ‘down under’. Ik probeer nog even de Blue Mountains mee te pikken voordat ik verder ga naar mijn allerlaatste reisbestemming…. De tijd vlieg voorbij!!