Rechtzetten

Eerst maar even iets rechtszetten want ik krijg een aantal reacties op mijn verslag van vorige week. Blijkbaar heb ik een verkeerde indruk achtergelaten in de verslagen. Ondanks dat er soms een tegenslag is en dat het wat langer duurt voordat je met de ‘jeugd’ in contact komt, vermaak ik mij nog steeds buitengewoon goed. De ontmoetingen zijn veelal wel wat korter maar dat kan ook niet anders want iedereen heeft hier zo zijn eigen plan want er is zoveel te doen! Dus maken jullie je vooral geen zorgen daarover. De laatste twee dagen heb ik met Noiry en Andy opgetrokken. Andy werkt in Sydney en is daar advocaat bij PWC. Ik ken hem van Rio EN Iguazu… hoezo kleine wereld. Hij heeft me vooral de beste en ook wat exclusievere clubs laten zien waar de ‘gewone’ man niet zomaar binnenkomt. Overigens als je nu direct denkt dat het een hoerenkast is, zeker niet. Maar wel een pool boven op het dak! Het zag er allemaal top uit. Met Noiry die ik heb leren kennen in BA heb ik overdag wat meer aan ‘cultuur’ gedaan. Noiry is van een wat gegoede familie uit Bangladesh en weet mij fijn de toplocaties voor een bakkie koffie/thee te laten zien. Ook hebben we twee mooie musea bezocht. Ja, ondanks dat ze van oorsprong uit Bangladesh komt heeft ze zich snel de ‘engelse’ tradities die hier terug te vinden zijn, eigen gemaakt. Al met al twee hele drukke en intensieve dagen.
Zo’n nachtje ‘doorzakken’ op het vliegveld heeft naast het ongemak ook wel weer zijn schoonheid. Het is maar weer hoe je het bekijkt. Grappig te merken dat na 23:00u ’s avonds de deuren van het vliegveld op slot gaan en diegene die het nodig vinden om te blijven ‘overnachten’ zoals ik worden in de kelder naar het treinstation samen gedreven en zodra iedereen zit, vallen alle rolluiken dicht… hier is geen ontkomen meer aan. Herinneringen aan een serie vroeger ‘Colditz’ komen boven water maar gelukkig mogen we nog wel luchten. Naast me zit een jonge Fransoos die zijn vader gaat bezoeken in Nieuw Caledonië. Hij heeft hem blijkbaar al sinds 1999 niet meer gezien. Volgens mij was hij niet veel ouder dan 20-22 dus dat is zo ongeveer de helft van z’n leven. Alleraardigste vent en we beschouwen zo op onze manier de overige ‘gevangenen’. Een Aziatisch meisje zit met haar laptop op schoot driftig te tikken en te bellen. Plots begint ze te huilen en iedereen voelt zich een beetje ongemakkelijk daardoor. Gelukkig duurde het niet lang en heeft ze de rest van de nacht een internet spelletje gespeeld op haar laptop. Ik heb nog nooit iemand zo bezeten zien tikken op haar toetsenbord terwijl er allerlei beesten over het scherm vliegen… Ze zal er beslist goed in zijn. Net na middernacht komt er nog een gast binnen zetten. Zijn bagage bestaat uit een steekwagentje met zijn tassen er op. Hij draagt een hoedje, smoezelig shirt en dito broek. Net echt fris. Als hij zijn verhaal af steekt tegen een Pakistaans type luistert iedereen een beetje mee, mede dankzij zijn robuuste stem. Al gauw doet hij zich voor als een soort ‘Crocodile Dundee’ die met zijn ‘stick’ al menigeen slang heeft overwonnen. Een demonstratie volgt. En de meeste zijn ‘f**king gevaarlijk’ aldus meneer ‘Dundee’ terwijl hij naar zijn toeschouwers kijkt. Na een tijdje wordt de Pakistaanse meneer het zat en besluit te gaan verhuizen om ook nog een beetje slaap te krijgen. Gelukkig hield onze held van die tijd ook zijn mond en kon iedereen een klein oogje dicht doen. ‘Waar de fok ligt dat Nieuw-Caledonië ook alweer’vraag ik mij af. Morgen even opzoeken.
In Auckland had ik in de vroege ochtend van zaterdag afgesproken met Andrew. Andrew had ik leren kennen op een party in Rio en natuurlijk nodige hij mij uit, als ik in de buurt was, om elkaar weer te zien. Hij bood aan om een boottochtje door de haven te maken. Zijn vriend Dave had een bootje en daarmee zouden we gedrieën van wal steken. Bij aankomst bij het huis van Dave bleek echter dat de auto die de boot naar het water moest brengen kapot was en ging het dagje varen niet door. Jammer maar niet getreurd. Andrew en ik hebben nog Dave een klein beetje moeten geruststellen want hij vond het zo klote dat dit dagje niet door kon gaan. ‘No worries, mate, no wacking furries’ legde Andrew hem uit. We zijn die dag maar naar het strand gereden waar we een fantastisch uitzicht hadden over de kustlijn. Het strand an sich is best bijzonder. In plaats van geel of wit zand, bestaat het hier uit donkerblauw, bijna zwart zand. Een duikje in de heftige golven kon natuurlijk niet uitblijven. Later zagen we op de klif nog een trouwerij plaatsvinden. Twee hele dikke limo’s met vele jonge mensen stapte uit een begaven zich naar de trouwlocatie op de klif. De bruid kwam als laatste…. Ze had een prachtige jurk aan, goudblonde haren maar helaas haar snoet was zuiver Ami Winehouse…. Oa de neus stond ruim voorop. Beetje jammer. Ongetwijfeld is ze lief…..
Auckland is in veel opzichten niet veel anders dan Sydney. Een stad dit keer ingeklemd tussen twee wateren en dus ook heel veel havens. De kustlijn is grillig, en dus moet je een beetje weten hoe je het meest efficiënte manier van a naar b komt. Ook hier veel Engelse invloeden maar nog meer Aziatische. Met name in het centrum van de stad. Van elke tweede burger die je op straat tegen komt is er wel 1 van Aziatische afkomst. En ook hier bezetten ze heel veel eetgelegenheden en de meest supermarkten. Goh, in BA en Sydney was dit al niet heel veel anders. Over de lokale bevolking gesproken, laatst las ik een artikel op www.nu.nl dat 1 op de negen West-Europese mensen leden aan obisitas. Met name in Australië en Nieuw Zeeland. Euh… ik kan het bij deze van de dertig plussers bevestigen.
Juan Pablo was een Argentijnse jongeman (geboren uit Chinese ouders) die in het hostel in BA werkte. Een maand geleden was zijn moeder overleden (zijn vader was al overleden). Omdat hij verder niets meer in BA had afgezien van een broer wilde hij zijn geluk in Nieuw Zeeland beproeven. Dus is hij op basis van een studie/werk visum hier naar toe gekomen. Altijd wel even leuk om elkaar op te zoeken. Ik wist in BA niet zoveel van hem en zijn verhaal maar dat heeft hij die avond een beetje uit de doeken gedaan. Niet op jaloers op te worden. Maar goed, hij is nog jong (24) en veerkrachtig dus hij gaat het wel redden. Met mevrouw de manager van het restaurantje waar we aten, hebben we stoutmoedig gevraagd of ze wellicht niet een goeie kracht konden gebruiken. Uiteraard moet ik even uitleggen dat het niet om mij ging, want ze fronste bij mijn vraag. Maar toen ik uit had gelegd dat het om Juan ging, dat ik hem heb leren kennen in BA (1 geluk, ze was helemaal stapel van die stad en we hadden in het zelfde stadsdeel tijd doorgebracht) en dat hij hier was om wat geld te verdienen was het ijs gebroken en mocht hij een sollicitatie formulier invullen. Da’s weer mooi geregeld dan. Na een mooie avond vol heftige verhalen maar ook leuke herinneringen hebben we afscheid genomen en elkaar heel veel succes gewenst.