wijn en katten

Ashley de hostelbeheerder had niet te veel gezegd over onze tourgids. Een enthousiaste lange slungelige man, iets ouder dan ik, met een kroezelig baardje heette ons welkom. Hij vertelde in kort wat ons stond te wachten en ondanks dat het pas half elf in de morgen was moesten we ons maar geen zorgen maken want er mocht al gedronken worden… Samen met een broer Tim en zus Danielle aus Deutsland stapte we in Andre ’s busje. Onze eerste halte was ‘Kanonkop Wine Estate’. Prachtig gelegen op een van glooiingen van de heuvels rondom Stellenbosch. Dat merk kende ik al wel want die had ik zelf eens gekocht bij de G&G. Na een korte uitleg over de geschiedenis van dit ‘Estate’ begonnen we met de proeverij….. Eerst een zalig zachte rosé… mmmmmm heerlijk zo ’s morgens . Daarna kwamen een sirah, cabernet, een blend. Gelukkig telkens maar een klein bodempje want het is nog vroeg… Als laatste kregen we twee heerlijk Pinotage wijnen voor onze neus. Beide iets verschillend van jaar en ‘ingrediënten’. Ja…goed gedaan om die op het laatst te nemen want ze zijn beide heerlijk, krachtig en vol. Dit wordt er eentje voor mij! Boven de deur stond nog een geweldige spreuk die ik erg toepasselijk vond. “Pinotage is the juice extracted from women's tongues and lion's hearts....After having sufficient quantity one can talk forever and fight the devil! Uiteraard kon ik het niet laten om een heerlijk flesje te kopen… zo dicht bij de bron!

Onderweg naar het volgende huis vertelde Andre honderd uit over de streek, de druiven, de geschiedenis etc etc…. hij kon prachtig vertellen en het kon natuurlijk niet anders dan dat hij ook een enorme liefhebber was. Mooi dat we ook nog fotograferen als hobby hadden, dat schepte een goeie band. Als snel kwamen we bij een ‘Grand ole Lady’ zoals hij dat vertelde. Glenelly Estate was door een vermogende rijke Franse dame opgezet toen ze nog begin 70 was. Ze was kort daarvoor weduwe geworden in Frankrijk en wilde haar leven verder slijten in Zuid Afrika waar ze een wijn huis heeft opgezet met haar vermogen. Momenteel is ze halfweg 80 en komt nog geregeld in de ‘shop’. Ook hier weer heerlijke wijntjes geproefd in een stijlvolle ‘ambiance’. Eigenlijk hoor je een stropdas te dragen voordat je naar binnen gaat…. Althans zo voelt het.
Tijdens het proeven lekker relaxed over de wijnen gekletst want Danielle had niet lang hiervoor een heuse wijncursus gedaan. Ze had er wel kijk op en vroeg ook regelmatig ook nog van die slimme vragen (waar ik niet op zou kunnen komen) . Na het laatste flesje zijn we op ons gemak naar onze laatste bestemming gereden. Dit werd ‘Tokara Wine Estate’. Ook hier had je het idee om niet zonder stropdas binnen te gaan. Sjieke tent in een modern jasje. Na de twee huizen die we gehad hadden kenden we inmiddels het ritueel… mooi verhaal over de geschiedenis en wat je allemaal niet zou kunnen proeven bij de wijn….. We vonden het alle drie ook steeds grappiger worden maar dat lag natuurlijk aan het nippen van de wijn die we daarna weer uit spuugden (NOT)…
Rond half 4 waren we weer terug bij het hostel en we hadden alle drie toch wel het gevoel ‘wat’ gedronken te hebben…. We werden er melig van. Andre had ons nog gewezen op een uitermate goed restaurantje hier om de hoek en dus besloten we maar om gedrieën daar die avond daar een hapje te gaan eten. Maar eerst toch nog maar even een schoonheidsslaapje .
Het eten was werkelijk verrukkelijk en het werd een heel gezellig avondje. Tim vertelde het honderd uit over zijn werk in Wenen en Danielle deed niet veel anders over haar werk in Hamburg. Altijd leuk om te zien hoe mensen vol passie over hun werk kunnen praten. Bij het hostel hebben we nog een afzakkertje gepakt en dat mondde uit in een late avond want alle studenten uit de stad waren op hun wekelijkse ‘partynight’. Ons hostelletje had een klein barretje maar die avond zaten er wel tientallen studentes met daarbij met testosteron geladen mannelijke studenten. Hoe later het werd hoe gekker de capriolen…. Geweldig om te zien.

De volgende dag – nog wel iets licht in mn hoofd – mijn reis verder voortgezet, nu richting Robertson. Niet voordat ik natuurlijk het plaatsje Paarl en Franschoek had aangedaan. Vooral Franschoek had nog een paar prachtige gebouwen uit de 17 en 18e eeuw. In Paarl ben ik op de ‘Paarl Rock’ geklomen. Dit stuk graniet is net iets kleiner dan de Uluru Rock in het midden van Australie. Vanaf de top een prachtig uitzicht over de vallei waarin Paarl ligt. Via de grintweg zocht ik mijn weg verder richting Worcester en vanaf daar naar Robertson. Af en toe doemt er een Baviaan langs de kant van de weg op maar gelukkig zijn ze geen gevaar voor het verkeer (of voor zichzelf). Hoe dichter je bij het stadje Robertson komt hoe vaker je ook weer ‘Wine Estates’ tegen komt. Het draait ook hier weer veel om de wijn. Maar naast wijn produceert men ook veel andere vruchten. Appels, pruimen, sinaasappels.. lekker dus.
Mijn GPS bracht me naar de rand van de stad en daar wachtte de eigenaresse al op me. Een heel knus en gezellig huisje met een paar kamers. Overal lagen boeken, stonden zitjes en buiten was een heerlijke tuin waar je van de rust kon genieten. Na een lekker douche ben ik naar het ‘centrum’ gelopen voor een weer buitengewoon lekker maaltje bij restaurant ‘bourbon street’. Ondanks de doordeweekse avond was het al bijna afgeladen vol maar gelukkig hadden ze voor deze jongeman nog een plekje buiten. Voor een kleine 250 rand had ik mijn buikje rond gegeten.. heerlijk!
De volgende dag heb ik het stadje nog even bekeken maar dat viel eerlijk gezegd wat tegen. Naast een paar mooie gebouwen die in ere waren herstelt was het eigenlijk niet meer dan een doorsnee industrie stadje met kaarsrechte wegen zoals we die ook vanuit de VS kennen. Na een tijdje draai ik links af de R62 op. Deze route gaat dwars door de ‘Langeberg’. Je rijdt door mooie glooiende heuvels waar de natuur zijn gang kan gaan. Rechts van je ligt de ‘Langeberg’ heuvelrug en links de glooiende heuvels van de ‘Swartberge’..
Na een dikke 200 kilometer kwam ik in Oudtshoorn aan. Matthew van de receptie wist al dat ik kwam en dus lag mijn kamersleutel al klaar. Dit hostel is er ook echt 1 zoals een hostel moet zijn (naar mijn mening). Gezellig gezamenlijke ruimte met (niet onbelangrijk) internet. Diverse gebouwtjes huizen een aantal kamers van groot naar klein. De grote zijn de zgn ‘Dorms’ waar je met meerdere op 1 kamer slaapt. Er zijn ook een aantal privé kamertjes die vooral stelletjes willen boeken of lui die er voldoende geld voor over hebben. Na ‘gesettled’ te zijn en een heerlijke douch besluit ik de ‘woonkamer’ te verkennen. Die kamer wordt bevolkt door een groot aantal studenten, voornamelijk dames waarbij het giebel gehalte groot is. Ik kom dan ook te weten dat 8 van hun op mijn kamer vertoeven. Als ik vannacht maar kan slapen! Algauw wordt ik uitgenodigd om deel te nemen aan de gezamenlijke maaltijd zijnde een Struisvogel BBQ. Natuurlijk sla ik dat niet af en Matt begint dan ook rond de klok van 5 uur aan zijn ‘Braai’ Ik maak kennis met Maartje en Halewijn, een stelletje uit Leiden. Hij een techneut die werkt voor een oliemaatschappij en zij nog studerend medicijnen. We raken aan de praat, eten wat en voor we het wisten was het uren en een paar flessen wijn later… Buitengewoon leuk wat hen allemaal beweegt. Volgens mij is het best laat geworden maar ik heb gelukkig mijn mandje nog terug gevonden en heerlijk uitgeslapen.
’s Morgens heb ik nog even afscheid genomen van Maartje en Halewijn na ons gezamenlijk ontbijt. Ik had de dag gepland voor een bezoek aan het Cangoo Wildlife Ranch. Deze ranch lag een paar kilometer verder op dus ging ik met de benewagen in de richting. Mijn verwachtingen waren best hoog maar helaas bleek het toch een echt typische doorsnee familiepark te zijn. Wel was er een professioneel fokprogramma aan het parkje gekoppeld en algauw kwam ik er achter dat dit parkje eigenlijk alleen maar een ‘bijproduct’ is. Het deel waar het fokprogramma uit werd gevoerd besloeg zo’n dikke 80 hectare en daar werden – zoals ik de gidsen mag geloven – hele goede resultaten bereikt met de witte leeuwen, witte tijgers en cheeta’s. Ook diverse andere beesten werden op deze manier beter beschermd. Goed te zien dat, ondanks dat voor vele dieren hun leefgebied verkleind wordt, de mogelijkheden tot uitbreiding van hun ras mogelijk gemaakt wordt. Met name de Cheeta’s is het belangrijk om inteelt te voorkomen.
Na een leuke rondleiding door gids Ronny ben ik zelf op onderzoek uit gegaan en soms verrast door de vele diersoorten die men hier hield. Vleermuizen, Woestijnvosjes en ook witte Tijgers. Mooi om te zien.
Hoogtepunt voor mij was natuurlijk een ‘encounter’ sessie met twee prachtige Cheeta’s oftewel Jachtluipaard. Na vorig jaar een sessie met leeuwenwelpen en een tijgercub te hebben gehad was het dit jaar tijd voor een kroelsessie met deze prachtige, ranke en oh zo aanhankelijke katten. Na de instructie ontvangen te hebben van de beheerders mocht ik naar binnen. Mijn camera had ik aan een collega beheerder gegeven met de opdracht maximaal foto’s te maken.
De eerste kat, Luigi, lag heerlijk te knorren en bij mijn aankomst keek hij wat op maar verder vond hij t wel prima. Het duurde niet lang of mijn kroelen maakte Luigi aan het spinnen en een van de beheerders bevestigde dat Luigi het naar zijn zin had… Ik kon dan ook doen en laten wat ik wilde… de kat liet zich alles welgevallen…
Het was alsof je met je grote poes thuis aan het spelen was maar dan net een maatje groter (schofthoogte was ruim 70cm).
Ook met de andere Cheeta Zora ging het precies net zo. Prachtige zachte vacht en mooie klauwen!

Al met al was mijn dag helemaal goed na deze ontmoeting…..